Dertien dagen nadat de live EP “PUP Unravels Live in Front of Everyone They Know” uitkwam, krijgt PUP op 25 oktober in de Melkweg in Amsterdam de kans om dat nog eens te doen. De uitverkochte show, met supportact Pom Pom Squad, beloofd bij voorbaat al een leuke show te worden.
Pom Pom Squad is een indierock- en grungeband uit New York. Het openen van de show begint niet heel soepel, aangezien er binnen de eerste minuut al een drumstok sneuvelt. De band probeert een beetje energie de zaal in te krijgen. Vooral gitarist Alex Mercury is daar druk mee bezig: hij trekt ongeveer elke gitaristen-move wel uit de kast.
Helaas wil het met die energie niet heel erg vlotten, maar niet omdat de band of de set niet goed is. De muziek die de band speelt heeft hier een daar wel passages waar je op los kan gaan. Maar over het algemeen nodigt de muziek vooral uit tot loom heen en weer bewegen, als lang gras in de wind. Pas als de band een Weezer cover speelt, “The Sweater Song”, komt de zaal wat meer tot leven. Dat klinkt misschien wat te negatief. Er waren zeker fans van de band aanwezig en de set nodigt uit om de band verder te verkennen.
PUP begint de set met een keyboardje en “Four Chords”, om daarna gelijk door te knallen met “Totally Fine”. De energie in de zaal is echt gelijk goed en stopt geen moment. Dat merkt de band ook op. Vroeg in de set bedanken de heren de zaal voor hun “vrijdagavond energie”, ook al is het een dinsdag. Dat de energie zo goed is, resulteert ook in een constante pit. Dat is natuurlijk niet zo heel raar, maar wat wel opvalt is de bizarre hoeveelheid verloren telefoons, schoenen, ID-kaarten, en sleutels, die hun weg naar het podium vinden. “PUPTHEBAND Lost & Found is open,” grapt zanger Stefan Babcock. Dat geeft een goed idee van hoe wild het publiek tekeer ging!
De setlist die de band speelt is een hele fijne mix van de verschillende albums. Voornamelijk natuurlijk het laatste album, “THE UNRAVELING OF PUPTHEBAND”, waar de set mee wordt geopend. Ook “Robot Writes A Love Song”, “Relentless”, en “Waiting” van die plaat worden gespeeld. Gedurende de set vallen je eigenlijk twee dingen op. Ten eerste heeft de band niet dat ene lied dat het meest populair is waar ze de hele set naar toe werken. De discografie bevat juist een hand vol liedjes die die plaats in zouden kunnen nemen. Of dat nou “DVP”, “Reservoir”, “Sleep In The Heat” of een van de vele andere is. Daarom kunnen ze variëren in welke set ze spelen. Dat resulteert op een gegeven moment wel in een kleine miscommunicatie, wanneer drummer Zack Mykula een nummer af tikt en zanger Babcock een andere begint te spelen. Dat zou je onprofessioneel kunnen noemen, maar het is punkrock en het hoort er allemaal bij!
Het tweede wat je opmerkt is hoe ontzettend meezingbaar de liedjes van PUP zijn. Zowel de teksten en de “woahs” worden gedurende de hele show luidkeels meegezongen. Dat geldt voor alle albums die de band heeft uitgebracht tot nu toe. Dat wordt bewezen door de sterke setlist die gespeeld wordt, waarin een goede mix is gevonden tussen de verschillende studioalbums.
Nadat de band “Matilda” heeft gespeeld, een eerbetoon aan de gitaar van zanger Babcock, schreeuwt hij of we zin hebben om te rocken. Na luidkeelse goedkeuring speelt hij samen met leadgitarist Steve Sladkowski een duellerend gitaar solo. Het is duidelijk dat de leden van de band het, net als het publiek, naar hun zin hebben. Nadat al vele stage divers de revue zijn gepasseerd, springt Babcock, al spelend, zelf ook maar eens het publiek in. Ook de frontvrouw van Pom Pom Squad, Mia Berrin, zie je meer dan eens door de lucht heen vliegen tijdens de set van PUP. De interactie met het publiek is dan ook erg goed en ontspannen. Zelfs na “the stupidest 5 minutes of stage banter” ooit, waarin het publiek de namen van de bandleden scandeert.
Het laatste studioalbum van de band, “THE UNRAVELING OF PUPTHEBAND“, werd door NINE:32 omschreven als een plaat die klinkt “als een stinkende, zwetende kelder met een band die veel te goed is voor de locatie”. Nu is de Melkweg natuurlijk meer dan een kelder, maar PUP is gewoon heel goed. En het zweet was ook zeker aanwezig! Je zou het als een kritiek puntje kunnen zien dat opener Pom Pom Squad de zaal niet op een vergelijkbare manier mee kreeg. Maar welke energie daarbij ook bespaard is gebleven was na de set van PUP wel op.
Ergens aan het eind van de set vertelt zanger Babcock dat hij denkt dat hij nog nooit zo gelukkig is geweest als op dat moment. Een sentiment waar velen in het publiek het ongetwijfeld mee eens waren. Wat een geweldige show van PUP!