“ONE MORE TIME…” is het eerste album van blink-182 sinds 2019, en voor sommige fans, de eerste “echte” sinds 2011. Tom Delonge is weer terug in de band, Mark Hoppus heeft kanker overleefd, en Travis Barker heeft de afgelopen jaren een grote rol gespeeld als producer in de poppunkscene. De anticipatie is enorm! Kan de plaat aan deze verwachtingen voldoen?
“ONE MORE TIME…” begint met “ANTHEM PART 3“. Zowel qua gitaarriff, drums en titel verwijst het naar de gelijknamige nummers op “Enema Of The State” en “Take Off Your Pants and Jacket“. Hierdoor voelt het begin van het album enorm nostalgisch aan, maar oh wat is het geweldig! Ook “DANCE WITH ME” had zo op een van die albums kunnen staan. Het tempo is lekker en vooral het voorrefrein en het refrein zijn uitstekend: “Olé, olé, olé!“!
Het album biedt 45 minuten vol nostalgie. Het is echter cruciaal op te merken dat deze nostalgie niet beperkt blijft tot de eerder genoemde twee platen. De eerste gitaarriff van “TERRIFIED” gaat bijvoorbeeld veel harder dan we ooit van hen hebben gehoord. Het doet een beetje denken aan Box Car Racer, de post-hardcore band van Barker en Delonge. Voor fans van dat gelijknamige album uit 2003 is dit een geweldig nummer.
Ook zijn er aspecten te horen die we nooit eerder van blink-182 hebben gehoord. Bijvoorbeeld de dubbele bas in het refrein van “MORE THAN YOU KNOW“. En op “ONE MORE TIME” is voor het eerst de stem van Barker te horen, wanneer de drie leden afwisselend de titel zingen. Het nummer gaat over het turbulente verleden van de band, begeleid door akoestische gitaar en marcherende drums. De twee reünies van blink-182 kwamen beide na ernstige gezondheidsproblemen: het vliegtuigongeluk van Barker in 2008 en de kankerdiagnose van Hoppus in 2021. Het nummer biedt een introspectieve blik op hun eigen geschiedenis, en voor veel fans zal het een emotionele ervaring zijn. “Do I have to die to hear you miss me?” vraagt Delonge zich af. Vergelijkingen met “I Miss You” zijn snel gemaakt. Het is een krachtig nummer. Maar het zou blink-182 niet zijn als er niet ook wat kinderachtige humor op het album te vinden is: “EDGING“, “TURN THIS OFF!” en “FUCK FACE” spreken voor zich. Hoewel die laatste wel stevig uitpakt qua gitaarriff. Het is jammer dat het slechts 27 seconden duurt!
Voor de productie van “ONE MORE TIME…” had Barker de touwtjes in handen. Veel fans klaagden bij de laatste twee platen over het productiewerk van John Feldmann, dat soms wel heel erg “gepolijst” klonk. Het valt niet te ontkennen dat de autotune hier en daar nog steeds opvalt. Maar blink-182 klinkt op dit album scherper, rauwer en moderner, en dat kan alleen maar toegejuicht worden. Ook de stem van Delonge klinkt goed, zij het met wat hulp van de autotune. Zijn manier van zingen is een mooie mix van het oude en het nieuwe. De zware synthesizer op “BLINK WAVE” wordt mooi aangevuld door het altijd creatieve drumwerk van Barker. Het is een goed voorbeeld van hoe de verschillende uitstapjes die de bandleden in de afgelopen 20 jaar hebben gemaakt, samenkomen op deze plaat. Er zit wat +44 in, maar ook wat Angels & Airwaves. “TURPETINE” heeft dan weer wat Box Car Racer-vibes, met een hoog tempo in het refrein en wat distortion op de stem van Delonge in de outro. “ONE MORE TIME…” sluit af met “CHILDHOOD“, waarbij het tempo aanzienlijk vertraagt. De laatste minuut met de synth-loop en de drums van Barker, vormt een prachtige afsluiting van het album.
“ONE MORE TIME…” is eigenlijk gewoon een liefdesbrief van blink-182 aan zichzelf. “TERRIFIED“, “ONE MORE TIME” en “DANCE WITH ME” zijn topnummers. Maar alle nummers houden je aandacht goed vast, en de 45 minuten vliegen eigenlijk zo voorbij. Je zult waarschijnlijk op “herhalen” klikken, want ja: “ONE MORE TIME…” dan maar!
Beoordeling: 8/10
Releasedatum: 20 oktober 2023
Label: Columbia Records