Knuckle Puck brengt met “Losing What We Love” hun vierde studioalbum uit, het eerste onder het label Pure Noise Records. De band staat al dertien jaar bekend om hun energieke en rauwe poppunk. Blijft de band bij zichzelf of krijgen we iets anders te horen?
“Voor lange tijd voelden we ons verplicht om overweldigend hoopvolle teksten te schrijven,” vertelt gitarist/zanger Nick Cassasanto. Op “Losing What We Love” is dat sentiment niet meer te vinden. Het is volgens Cassasanto compleet logisch als je in paniek raakt vanwege de staat van de wereld. Misschien is het daarom dat de plaat begint met “A New Beginning“. Het album heeft met deze track een energiek intro met ruige gitaren en de karakteristieke zang en geschreeuw van Joe Taylor. Hoewel de band tekstueel misschien een andere richting inslaat, blijft hun muzikale stijl consistent. Genregenoten zoals Neck Deep, The Story So Far en State Champs hebben veranderingen doorgemaakt in hun geluid, maar Knuckle Puck klinkt nog altijd als Knuckle Puck. En ergens biedt dat geruststelling.
“The Tower” is een goed voorbeeld van de wat meer donkere kant van de band, zowel qua lyrics als sound. Het tempo ligt hoog en het voelt alsof alles uit de hand loopt. Vooral de drumpartij van John Siorek draagt hieraan bij. In de brug gebeurt van alles, voordat de band het pre-refrein weer knallend inzet. Een sterk nummer en een logische keuze als single.
Na dertien jaar weet Knuckle Puck hoe je een album samenstelt. Zo sluit de drumpartij van “The Tower” naadloos aan op de intro van “October.” Hoewel het tempo in dit nummer wat lager ligt, weet de band de aandacht vast te houden. Ze voeren het tempo juist op in de brug, en de gitaarsolo voegt een welkome dimensie toe.
Op deze nieuwe plaat vinden we elementen die de band eerder heeft gebruikt. De reverb op “You & I” doet denken aan hun eerdere werk. De gitaarriff die de overgang van intro naar couplet inleidt op “Losing What We Love” is een vertrouwd poppunk-element. De outro van dit nummer is typisch Knuckle Puck, met bijna twee minuten van ingetogen instrumenten en overlappende zanglijnen.
In de tweede helft van het album zet de band door met hun bekende stijl. De afwisseling tussen stukjes met alleen zang en gitaar en momenten waar de hele band samenvalt, zoals in “Groundhog Day“, houdt de aandacht redelijk vast. Hoewel “Worlds Apart” qua melodieën redelijk vrolijk klinkt, onthullen de teksten een diepere, donkere betekenis. Het is een prima lied. De voornaamste kritiek die je dan ook op het album kan hebben is dat er te weinig variatie is om de aandacht gedurende de hele 37 minuten vast te houden. Nummers zoals “Better Late” zijn prima, maar na een half uur van vergelijkbare klanken blijven ze niet goed hangen.
Joe Taylor benadrukt in het persbericht rondom de plaat dat het enige wat er toe doet is dat mensen nog steeds uit hun dak gaan bij de shows. En dat zullen ze blijven doen. “Losing What We Love” begint sterk en zwakt wat af naar het einde toe, wat niet ongewoon is voor een album. Met “The Tower” en “Losing What We Love” voegt de band echter twee sterke tracks toe aan hun setlist, wat uiteindelijk het doel is!
Beoordeling: 6,5/10
Releasedatum: 20 oktober 2023
Label: Pure Noise Records