Hoewel Trevor Rabin vooral bekend is als voormalig gitarist van progrockband Yes, heeft hij ook een indrukwekkende solocarrière. Hij had al zes albums op zijn eigen naam staan en heeft tientallen films voorzien van muziek. Nu is het tijd voor “Rio”, zijn zevende solo-album.
Opener “Big Mistakes” is een lekkere rocktrack. Hoewel het in vierkwartsmaat is, heeft het toch een opvallend ritme: de hoofdriff begint off-beat. Het is een heerlijk vrolijk nummer; een slecht humeur wordt met gemak weggedreven door deze muziek. Het maakt de luisteraar direct benieuwd naar de rest van het album.
Het tweede nummer, “Push”, zet de opgewekte toon voort. Het opent met akoestische gitaren, piano en chaotische stukken op de elektrische gitaar. Ritmisch is het ook weer interessant. Dit keer is het grotendeels in 6/8, maar het is moeilijk om er überhaupt een ritme in te herkennen. Je moet de vrolijke deuntjes gewoon over je heen laten komen en je laten verrassen door wat er komt. Vooral de outro is verrassend. Dat komt niet door het ritme, maar door de instrumentatie: er komen namelijk strijkers en blazers bij. Hier komt Trevor Rabins achtergrond in filmmuziek duidelijk naar voren en hij weet het geweldig te combineren met progressieve rock.
“Oklahama” opent weer met akoestische gitaren – zelfs met een akoestische gitaarsolo! Het heeft iets heel zorgeloos. Dat komt ook doordat het tempo in deze track een stuk lager ligt en het ritme minder chaotisch is. Het maakt dit nummer tot een soort van oase. Een uiterst Amerikaanse oase dan wel, want er zitten duidelijke invloeden van het genre Americana in. Dat geldt al helemaal voor het nummer “Goodbye”, dat iets later op het album te vinden is. Daar zit ook een flinke dosis countryrock in. Hoewel je die twee genres niet zou verwachten op een progrockalbum, valt het niet uit de toon met de rest van de plaat. Het is een teken dat er ontzettend veel te ontdekken is op “Rio” en dat het zich niet laat beperken tot één soort muziek.
Trevor Rabin deinst ook niet terug voor wat experimentatie. “Tumbleweed” heeft een opvallende opening: het is volledig a capella, met veel gelaagde zang. Na een dikke minuut komt er dan eindelijk piano en akoestische gitaar bij. Het blijft echter een erg apart nummer. Terwijl de meeste tracks op het album vrolijk klinken, is “Tumbleweed” een stuk moeilijker te plaatsen. Het is zeker geen melancholische muziek, maar de grootste emotie die het naar voren brengt in de luisteraar is toch wel verwarring. En dat is niet verkeerd; het is juist verfrissend.
De plaat sluit af met “Toxic”. Terwijl de andere tracks veel verschillende genres verkenden, is dit laatste lied iets duidelijker progrock. Het ritme is pakkend en je kan niet stil blijven zitten. Daarnaast zitten er gitaarsolo’s in die echt om te smullen zijn. Dit nummer blijft nog wel even in je hoofd hangen!
Trevor Rabin houdt zich niet aan één genre vast op “Rio” en dat maakt dit album veelzijdig. Elk nummer heeft een geheel eigen, uniek karakter. En toch voelt het niet onsamenhangend: misschien door de positieve sfeer die in haast elke track naar voren komt? Hoe dan ook is er ontzettend veel te ontdekken op Rabins nieuwe schijfje. Het is absoluut het luisteren waard.
Beoordeling: 9/10
Releasedatum: 6 oktober 2023
Label: Inside Out Music