Zondag 5 november is een grijze, regenachtige dag, maar in Nijmegen lijkt het weekend alsnog goed te worden afgesloten met een flinke dosis poppunk. Waterparks speelt vanavond in Doornroosje hun tweede Nederlandse show deze tour met Stand Atlantic in het voorprogramma.
Om iets voor 20.15 uur klinkt “Man! I Feel Like A Woman!” van Shania Twain door de speakers. Langzaam worden de zaallichten gedimd en wanneer het nummer ten einde komt zit Jonno Panichi achter drums. Beginnend met enkel een strakke drumbeat wordt “hair out” ingezet. Direct gaat Stand Atlantic op volle energie. Gitarist David Potter gooit halverwege het nummer zijn gitaar al rond zijn romp. Tijdens “Pity Party” verschijnt de eerste flinke moshpit en “Fuck you and your fucking pity party I’m not invited and I don’t ever wanna be” wordt luidkeels meegeschreeuwd. Het is overduidelijk dat het publiek vanavond niet alleen voor Waterparks komt.
Halverwege de set is het tijd voor het nieuwe nummer “Sex On the Beach“. Het begin laat zien dat zangeres Bonnie Fraser niet alleen een sterke zangstem heeft, maar ook over enige rappskills beschikt. Het is jammer dat de backtrack met een dreunende bas de overhand neemt in het nummer en de vocalen bijna compleet wegvallen. Niet ideaal bij een nieuw nummer dat je live introduceert.
Tijdens “bloodclot” wordt fan Roos op het podium gehaald die het hele nummer vol overtuiging meezingt. Bij “Dumb” wordt op verzoek van bassist Miki Rich de ‘awkward turtle’ beweging gemaakt. Even vergeet je dat Stand Atlantic slechts de supportact is, maar na een kleine 45 minuten komt er dan toch al een einde aan deze energieke set. Met afsluiters “deathwish” en “Molotov [OK]” is er nog één keer een circlepit en verschijnen er nog wat crowdsurfers. Voor een band die dit jaar ongelofelijk veel getourd heeft, was dit een set van topniveau: strak en zuiver. En dat had best langer mogen duren.
Rond 21.30 uur knalt Waterparks hun set open met “ST*RFUCKER” en een ongelofelijke dosis enthousiasme! Het publiek gaat er net zo hard in als de band zelf. Het duurt dan ook niet lang voordat de eerste crowdsurfers verschijnen. Frontman Awsten Knight maakt daarbij ook direct een comment naar de beveiligers die blijkbaar niet op de hoogte zijn van crowdsurfen bij een poppunkshow: “Security? Do your fucking job!“.
“Stupid For You” krijgt de keeltjes flink warm, want “hey, tell me what you want me to say, you know I’m stupid for you” wordt luidkeels meegezongen door iedereen. Terwijl bij “Crave” juist crowdsurfers en moshpits verschijnen. Bij dit nummer neemt gitarist Geoff Wigington overigens ook een couplet voor zijn rekening. Tijdens “Sneaking Out Of Heaven” ontstaat er een mooie fanactie waarbij gekleurde sterren op de telefoonlichtjes worden gehouden. Zo kleurt de hele zaal rood en groen.
Op een derde van de set haalt Knight tourmanager Lucas het podium op omdat hij jarig is. Het publiek begint direct “Lang zal hij leven” te zingen en daarvan is de frontman onder de indruk: “Jullie hebben een eigen versie van ‘Happy Birthday’?” Het gevolg is dat het nummer nog verschillende keren opnieuw wordt gezongen zodra Knight ook maar het woord ‘Birthday’ uitspreekt. Als vervolgens de set weer doorgaat en Knight vraagt om het openen van de pit, rennen verschillende fans naar het midden om te gaan roeien. De frontman wordt er door verrast. “Zijn jullie aan het roeien? Prima, dan roeien jullie het hele nummer!” zegt hij lachend. Zodra “RITUAL” echt wordt ingezet, komen de roeiers op het droge en verschijnt er alsnog een flinke pit.
Richting het einde van de set is er nog een akoestisch momentje door Waterparks ingebouwd. Op verzoek speelt de frontman gewapend met een akoestische gitaar delen van de nummers “Lucky People“, “Peach (Lobotomy)” en “Not Warriors“. Het is leuk dat hij dit op verzoek doet van de fans, maar het doet ook echt af aan het moment. Het voelt rommelig en de nummers komen op deze manier totaal niet tot hun recht doordat er veel geroezemoes in de zaal is. Jammer, want dit had zo’n kippenvelmomentje kunnen zijn.
Met “A Night Out On Earth” lijkt het dan gedaan te zijn, maar uiteraard komt Waterparks nog terug voor een toegift. Drie nummers op volle energie zowel op het podium als in de zaal. Zo kan iedereen bezweet en tevreden naar huis. Knight wist vanavond het publiek om zijn vinger te winden, want één ding is zeker: de frontman draagt de complete show met zijn energie en interactie. Maar dat kan ook echt alleen maar als de rest gaat als een geoliede machine. Van supportact tot energieke afsluiting: een poppunkshow zoals het hoort. Twee Nederlandse shows is eigenlijk niet genoeg.
Check hier ons interview met Stand Atlantic!