“Some Of It Was True” is alweer de achtste langspeler van The Menzingers. Hun vorige plaat, “From Exile”, was een volledig akoestische versie van de plaat ervoor, het uitstekende Hello Exile. Met “Some Of It Was True” hebben we weer een album vol nieuwe nummers te pakken. De vraag is: hoe klinkt deze plaat?
De opener “Hope is a Dangerous Little Thing” is een prima binnenkomer. Het lijkt alsof de band niet kan wachten om van start te gaan, want na een paar korte zinnen klapt het zeer catchy refrein er in. Ken je de songtitel, dan ken je het grootste deel meteen al: het is meebrullen geblazen! Hierna volgt een kort couplet, refrein, brug, refrein, woo-a-ooh, en dan is het einde nummer. Het is een vertrouwd recept en zeker effectief, maar toch wordt de luisteraar die wat diepgang of interessante teksten verwacht lichtelijk teleurgesteld. Direct daarna volgt een andere single die we al gehoord hebben voor de release: “There’s No Place in This World for Me”. Deze volgt hetzelfde patroon: de songtitel kan luidkeels meerdere keren meegezongen worden. Wederom een erg catchy nummer – ook hier klinken ‘woo-ah-oohs’ richting het einde – en zonder twijfel is dit één van de sterkere nummers van het album.
Iets wat opvalt tijdens het luisteren van “Some Of It Was True” is de productie. Veel van de nummers geven prioriteit aan een combinatie van de vocalen en de drums, terwijl de gitaren en bas naar de achtergrond gedrukt worden. Jammer, want bij een nummer als “Try” merk je hoeveel een goede riff toevoegt aan een nummer van deze band. Je zingt bijna sneller mee met de gitaar dan met de zang, al is die ook erg sterk in “Try”. Als een soort wanhopige kreet roept zanger Tom May “try, try, try, try, try, try, try, try! I’m running out of time!”, en je krijgt direct zin om te dansen, ongeacht hoe verdoemd de toekomst mag zijn. Deze track had zo op een oudere plaat van The Menzingers kunnen staan, en dat is een goed iets.
Ongeveer halverwege de plaat trekt de band aan de rem. Zowel het tempo als de kwaliteit van de nummers worden een stuk teruggebracht. “Come on Heartache” klinkt als een Bruce Springsteen cover, maar zonder de kracht en het karakter die we gewend zijn van The Boss. Vervolgens klinkt het tijdens het luisteren van het volgende nummer alsof je op repeat hebt gedrukt, want “Ultraviolet” lijkt heel erg op “Come on Heartache”. Dan is het de beurt aan “Take It to Heart”, wat echt een draak van een nummer is. Een iele gitaarriff begeleidt de onduidelijke zang van Greg Barnett, die alle kanten op schiet. Dit is misschien wel één van de zwakste nummers die de band ooit heeft uitgebracht.
De laatste paar nummers klinken gelukkig wat aangenamer, al blijft het tempo laag. Nostalgie en spijt is een thema wat vaak naar voren komt. Nummers als “Alone in Dublin” weten goed het melancholische gevoel op te wekken bij de luisteraar. Zo kabbelt het album rustig voort tot opeens het laatste nummer aan bod is: het bijna akoestische “Running in the Roar of the Wind”. The Menzingers zingt al jaren over hun angst om oud te worden, de onzekerheid van de toekomst en het spijt van alle niet-genomen kansen. De afsluiter van “Some Of It Was True” laat zien dat het eindelijk zo ver is: ze zijn de 30 voorbij en veel van hun angsten zijn uitgekomen. Toch is er nog een sprankje hoop te vinden in deze finale: Barnett zingt “it’s so hard to be hopeful, I’m a total wreck on the inside. It’s so hard to be hopeful, but I’ll promise you I’ll try.”
Met “Some of It Was True” brengt The Menzingers hun meest melancholische, neerslachtige plaat met slechts een paar energieke uitschieters. Die vier heren uit Scranton zijn niet meer de jonge honden van vroeger, en dat hoor je. De plaat heeft een paar erg sterke en meeslepende nummers, maar helaas wil “Some of It Was True” niet altijd overtuigen. Waar we niet aan hoeven te twijfelen is dat de nieuwe nummers live een absolute hit gaan zijn.
Beoordeling: 6/10
Releasedatum: 13 oktober 2023
Label: Epitaph Records