Op 27 oktober bracht Year of the Knife hun derde langspeler uit met “No Love Lost”. Het is hun eerste album met de nieuwe zangeres, Madison Watkins. In juni was de band slachtoffer van een vreselijk verkeersongeluk, waar Watkins zwaargewond raakte en nog steeds van aan het herstellen is. De plaat is mede daarom zwaar emotioneel geladen, maar ook erg anders in sound dan eerdere releases. De vraag is natuurlijk: is dit een goede ontwikkeling?
Met een onheilspellende, ietwat langzame gitaarriff opent de track “Sometimes” het album. Een gure, grimmige sfeer heerst, maar al snel trapt Year of the Knife op het spreekwoordelijke gaspedaal. Het tempo gaat omhoog en er worden blastbeats en deathmetal-achtige gitaar capriolen in de mix gegooid. De stem van Watkins smelt ongelofelijk goed samen met dit geweld en je hebt al snel de smaak te pakken. “Sometimes” is een erg effectieve opener.
Waar de vorige platen van Year of the Knife vaak redelijk conventionele hardcore songs bevatten, zijn er veel meer deathmetal- en grindcore-elementen te vinden op “No Love Lost”. Dit zie je ook in de gastoptredens die de band uitgekozen heeft. Op het tweede nummer “Wish” doet Devin Swank mee, zanger van deathmetalband Sanguisugabogg. De twee stemmen complementeren elkaar en de lagere stem van Swank past goed bij Watkins’ gekrijs. “Last Laugh” is het enige andere nummer met een feature op deze plaat. Deze keer is het de beurt aan Dylan Walker, zanger van Full of Hell. Net als je denkt dat het niet harder kan, wordt je overrompeld door het absolute geweld dat “Last Laugh” te bieden heeft. Deze track van wel 47 seconden walst volledig over je heen met als laatste noot een ijzingwekkende gorgel die de track passend afsluit.
“Mourning the Living” klinkt als een eerbetoon aan klassieke metalbands zoals Cannibal Corpse en Morbid Angel, maar dan met dat heerlijke hedendaagse hardcore-sausje. “Alice” klinkt dan weer iets moderner met meer urgentie achter de paniekerige drums en een verfrissende breakdown. Een kritiekpunt is dat de nummers op de plaat bijna samensmelten tot één muur van geluid. Gelukkig brengt de band genoeg diversiteit binnen nummers om de luisteraar de volledige 20 minuten te boeien. Op de track “Heaven Denied” worden we na ongeveer 40 seconden getrakteerd op een ronduit heerlijke gitaar- en drumpartij waar je meteen van wilt gaan two-steppen. Zo laat Year of the Knife zien dat ze hun hardcore achtergrond niet vergeten zijn.
Met de laatste twee nummers van “No Love Lost” laat de band nog één keer zien waar ze toe in staat zijn, met misschien wel de beste voorbeelden van hun nieuwe stijl. “Return the Agony” is een bijna foutloze samensmelting van de deathmetal groove en de pure hardcore-energie waar Year of the Knife zo goed in blijkt te zijn. Het titelnummer van de plaat is met bijna vier minuten veruit het langste nummer van de plaat. De keuze om alle nummers erg kort te houden werkt in het voordeel van het album. Dat gezegd hebbende: de afsluiter neemt wat langer de tijd voor de neerslachtige, bijna apocalyptische teksten, en het werkt.
Op “No Love Lost” geeft Year of the Knife een eerbetoon aan de klassiekers van zowel hardcore als deathmetal. Gelukkig weet de band toch zijn identiteit te behouden. Dit album is een ongelofelijk strakke tour de force die van begin tot eind je aandacht vasthoudt en nooit verveelt.
Beoordeling: 8,5/10
Releasedatum: 27 oktober 2023
Label: Pure Noise Records