Als er een band is die flink wat te verduren heeft gehad de afgelopen tijd, is het zeker wel Foo Fighters. Het verlies van de geliefde drummer Taylor Hawkins, in maart 2022, heeft erin gehakt. Hawkins is dan ook niet te horen op de plaat en zanger Dave Grohl heeft tevens het spelen van de partijen van de drummer op zich genomen. Laten we snel luisteren hoe dit impactvolle evenement de muziek van de formatie heeft beïnvloed.
We trappen af met “Rescued“. Ondanks dat dit écht een nieuwe track is, lijk je oud en authentiek Foo Fighters te horen. Dit voelt als een throwback naar de tweede plaat van de band: “The Colour and the Shape“. Een ijzersterke opening met machtig goede lyrics. Als dit alleen nog maar het begin is, moet de rest van het album zeker wel grandioos zijn. “Under You” is qua zang van Grohl lekker rustig en het gitaarspel eronder is speels. “Over it, think I’m getting over it. But there’s no getting over it“: misschien wel een van de hardst binnenkomende teksten van de plaat. Dit laat de pure rouw zien van de band, en dan zijn we nog geen eens bij het refrein aangekomen. Luister deze track om het gevoel écht te beleven. Een andere song die ook gewoon zó het verdriet en de emotie laat zien is “Hearing Voices“. Het nummer laat desoriëntatie horen met intense gevoelens en droefheid.
De titeltrack “But Here We Are” spreekt over verstrengeling. “Caught in illusion, not an illusion, waning fading innocence, I gave you my heart, but here we are“: een ieder kan hier een eigen interpretatie aan geven, maar je hoort duidelijk de intense screams en gevoelens. Het strakke riffje en de simplistische muziek zorgen ervoor dat de teksten écht ruimte krijgen. Foo Fighters heeft ijzersterke keuzes gemaakt in hoe de tracks worden opgebouwd en het is echt prachtig om te zien hoe dit zich ontvouwd. Naast dit knetterharde nummer is er ook ruimte voor fragiliteit. “The Glass” vult die ruimte op met prachtig gitaarspel en tedere vocalen. Hoewel dit een gevoelige plaat is, kiest de band ervoor om dit niet alleen te uitten met rustige muziek. Er is juist gekozen voor allerlei verschillende stijlen, wat een fenomenaal album heeft opgeleverd.
“Show Me How” laat opeens vrouwelijke vocalen horen. Je ziet niet direct wie deze lieflijke stem is, maar het blijkt Violet Growl te zijn, de dochter van Dave Grohl. De stemmen harmoniseren geweldig en het is een uitmuntende toevoeging aan de track. De allerlaatste track van de plaat is “Rest“. Het voelt passend om een nummer met deze naam als laatste op dit album te plaatsen. Het is minimalistisch, kalm en wellicht ook wat abstract. Grohls stem lijkt wat vervaagd. De muziek is bijna niet aanwezig, maar er is alleen aandacht voor hetgeen wat er wordt gezegd: “Rest, you can rest now, you will be saved now“. Dit is écht de meest pure tekst van het schijfje. Halverwege “Rest” is er een explosie van geluid die je omver blaast. Misschien wel de klap die de band heeft ervaren tijdens het proces.
Deze plaat is een ervaring. De muziek is rauw en puur en dit maakt “But Here We Are” zo’n ijzersterke creatie. Het album is zowel een ode aan Taylor Hawkins als het verhaal van de band. Foo Fighters heeft een legende verloren, maar blijft ondanks dat toch legendarisch.
Beoordeling: 9/10
Releasedatum: 2 juni 2023
Label: Roswell Records, Inc.