Darkthrone heeft zijn twintigste studioalbum gedropt. Met death-, black-, heavy- en doom invloeden weet het Noorse duo een compleet nieuw schijfje te produceren genaamd “Astral Fortress”. Hoewel de mannen grootheden zijn sinds de jaren tachtig, blijft het natuurlijk nog de vraag of ze het publiek nog weten te boeien.
Dat het nieuwe schijfje maar uit zeven nummers bestaat is niks nieuws in dit genre. Ook niet voor Darkthrone, maar voor de nieuwe luisteraars kan dit aan de korte kant voelen. Wees niet getreurd, want alle nummers hebben een afspeeltijd van ruim vijf minuten. “Astral Fortress” gaat dan ook van start met het op een na langste nummer van de plaat: “Caravan of Broken Ghosts” duurt bijna acht minuten. Gelijk vanaf het begin weet je al hoe laat het is: herhalende gitaarmelodieën, rauwe zanglijnen en een langzame opbouw. Na drie minuten komt er veel meer vaart in en wil je direct mee headbangen. De track explodeert in pure metal met vette riffwisselingen. Met de videoclip wilt Darkthrone laten zien om je eigen weg te volgen en maling te hebben aan meningen. “Impeccable Caverns of Satan” begint direct met meer pit dan zijn voorganger en dat blijft ook heel de track zo. Het klinkt misschien wat eentoniger, maar toch zijn de melodieën interessant en zit het technisch goed in elkaar. Op het einde wordt er een “bleegh” geschreeuwd alsof vocalist de duivel oproept.
Er zijn onverwachte elementen op dit album te vinden. Het gebruik van synths op “Stalagmite Necklace” is namelijk best verbazingwekkend. Dit is iets wat Darkthrone verder niet mega veel doet. De synths geven een melodramatisch effect en dat maakt het wat meer toegankelijker en geeft het meer diepte. Daarnaast zijn er keyboardgeluiden te horen, die als tegenwicht voor de zware riffs op het einde dienen en die zijn fantastisch. Je mond valt spontaan open bij het horen ervan, wat is dit goed!
“The Sea Beneath the Seas of the Sea” is een geestverruimend meesterwerk van tien minuten. Het begint met een galm en een herhalende gitaarlijn, wat voor een griezelig effect zorgt. Hoewel de melodieën niet heel spectaculair beginnen, weet je dat het later wél groots wordt. Al snel worden er namelijk extra elementen toegevoegd. Hypnotiserende riffs en een eenvoudig maar dreunend drumpatroon. De eerste zes minuten zijn puur voor de opbouw waarbij je steeds dieper en dieper in het nummer raakt. Alle spanning wordt losgelaten wanneer er in clean “the sea beneath the seas of the sea” wordt gezongen en een wirwar aan geluiden ontstaat, maar ondertussen zorgen voor kippenvel. Ergens heeft het iets weg van de progrock-stijl uit de jaren ’70. Wat er nu te horen is, is waarschijnlijk het beste Darkthrone moment uit de geschiedenis.
“Kevorkian Times” wijkt iets af van de doomkoers om terug te keren naar de vroegere tijden van de band. De adrenaline wordt opgevoerd en alles lijkt te kloppen op deze track. De riffs, de voelbare duisternis, tremolo picking, de continue afwisselingen in tempo de dynamische drumpartij. Het is gewoon een heerlijke song. Het schijfje wordt afgesloten met “Eon 2”, wat begint met een triomfantelijke, Iron Maiden-achtige galoppeerde rif. Al snel ontwikkelt het nummer in een haast psychedelische track, waarna het galopeer weer begint en wegebt namaten er een einde komt aan het album.
Darkthrone laat zien dat ze na drie decennia nog lang niet klaar zijn met experimenteren en muziek maken. “Astral Fortress” is dan misschien niet voor iedereen weggelegd, maar voor de liefhebbers binnen het genre is het echt de moeite waard om dit schijfje op te zetten. Wat een plaat!
Beoordeling: 8,5/10
Releasedatum: 28 oktober 2022
Label: Peaceville