Op 25 augustus 2018 werd de alternatieve scene opgeschrikt door het nieuws dat Kyle Pavone, zanger van We Came As Romans, was overleden. De tijd die volgde kan niet makkelijk zijn geweest voor de resterende bandleden, maar ze lieten zich niet tegenhouden: al snel begon het toeren alweer, en in 2019 bracht de band ook twee losstaande singles uit. Nu komt We Came As Romans met hun eerste volledige album zonder Kyle Pavone: “Darkbloom”.
“I am Darkbloom”: die tekst is het eerste wat je opvalt aan de openingstrack “Darkbloom”. Direct daarna barst er een lekkere breakdown los. Die energie wordt het hele nummer goed vastgehouden, zeker in de coupletten. De screams zijn heerlijk bruut, maar ook de clean vocalen zijn krachtig. En van dit werk krijgen we een heel album te horen? Maak je riemen maar vast! Het tweede lied, “Plagued” komt ook goed binnen met een loodzware riff in de opening. De coupletten zijn een stuk rustiger en klinken prachtig.
Er zijn ook twee features te horen op het schijfje. De eerste zit in “Black Hole”, waar Caleb Shomo van Beartooth aan bijdraagt. Zijn unieke stem is een lekkere toevoeging aan de energieke track. Zero 9:36 rapt een flink stuk in “Daggers”. Dat is helaas niet zo geslaagd. Zero 9:36 is zeker een getalenteerd rapper, maar zijn couplet zonder gitaren en drums in het midden van een zwaar nummer is misplaatst.
En als we het dan toch hebben over misplaatsingen hebben, dan moet ook het nummer “Golden” benoemd worden. Het is een veel radiovriendelijker nummer dan wat we tot nu toe gehoord hebben en er zit weinig originaliteit in. Dat maakt het een vergetelijk nummer. Maar We Came As Romans is nog niet klaar met hun zachtere kant, want het volgende nummer is “One More Day”. Het is bijna een ballad met de piano en rustige gitaarnoten in de coupletten. Het is al een stuk beter dan “Golden”, en de emotie komt er iets beter in naar voren.
“Doublespeak” valt op doordat het begint met een vreemd assortiment aan geluiden dat enigszins doet denken aan Linkin Parks humoristische alter ego Mmm…cookies. Maar wanneer de band er eindelijk bijkomt, is het headbangen geblazen! Erg bijzonder is de riff niet, maar energiek wel! De vreemde geluiden zijn haast het hele nummer lang te horen. Dat is dan wel weer origineel, maar op dezelfde manier als kaas en chocopasta op brood doen origineel is: haast niemand doet het, omdat het gewoon een slecht idee is.
“The Anchor” is meer van hetzelfde. Qua opbouw doet het veel denken aan het eerdere nummer “Plagued”, met eenzelfde soort refrein en rustigere coupletten. Het gaat er lekker in, maar baanbrekend is het ook zeker niet. Het nummer “Holding the Embers” doet denken aan Blessthefalls album “Hard Feelings” doordat het, met uitzondering van de breakdowns, iets softer is en meer elektronische geluiden heeft. Ook deze track is niet verkeerd, maar geweldig is anders.
De afsluiter “Promise You” is de ballad van het album. Een gevoelig nummer over Pavone, dat vooral de fans van We Came As Romans zal raken. Het nummer moet het echter vooral hebben van de tekst; de muziek alleen is niet genoeg om het hart van de luisteraar te raken. Het valt op dat de stem van Dave Stephens niet zo goed is in het overbrengen van emotie. Het is goed gezongen, misschien net iets té goed voor zo’n gevoelig nummer. Het voelt koud en ietwat mechanisch aan. Jammer.
Het valt op dat de vijf singles van “Darkbloom” de eerste vijf nummers op het album zijn. De eerste vier tracks zijn namelijk verreweg het beste. De rest van het schijfje is ook wel leuk, maar lang niet op hetzelfde niveau. Er mist wat originaliteit, maar misschien mag je dat ook niet verwachten van een metalcoreband.
Beoordeling: 6,5/10
Releasedatum: 14 oktober 2022
Label: Sharptone Records