Het festivalseizoen is in volle gang, maar op dinsdag 22 augustus strijkt The Struts met hun Remember the Name-tour neer voor een headlineshow in TivoliVredenburg, Utrecht. De Pandora-zaal heeft al een tijdje het label ‘uitverkocht’, dus een bomvolle zaal wacht de glamrockers op.
Iets na 20.00 uur is het de taak aan Bad Nerves om het publiek op te warmen. Wat brengt de band? Vieze, Britse punkrock. Rechttoe, rechtaan, geen fratsen. Niet direct het genre dat aan lijkt te sluiten bij het publiek van vanavond. Wanneer de band over de helft van hun set is, gaan de handjes dan toch de lucht in bij “Radio Punk“. Er gebeurd niet veel op het podium het is gewoon strakke punk. Het enige echt bijzondere en toffe moment is wanneer elk bandlid een mannequin-houding aanneemt terwijl enkel drummer Samuel Thompson een tikkende klok naboost op zijn hi-hat. Zeker een minuut houdt het aan en staat iedereen stil op het podium. Het publiek klapt mee op de ’tikkende klok’. “One, two, three, four“, schreeuwt frontman Bobby Nerves de zaal in. De track knalt direct. Afgesloten wordt er met “Dreaming“. Deze band had waarschijnlijk beter gepast in een kleine, smerige zaal waar je met je voeten aan de vloer plakt van het punkprotest-bier.
Een klein halfuurtje nadat de laatste noten van Bad Nerves door de Pandora klonken, betreed The Struts het podium. Eén voor één en elk lid hyped het publiek meteen op. “Dirty Sexy Money” wordt dan ook ingezet onder luid gejuich. Vroeg op de setlist vinden we ook al twee nieuwe nummers van het aankomende album: “Fallin’With Me” en “Too Good At Raising Hell“. Ondanks dat deze singles nog niet heel lang uit zijn, worden ze volop meegezongen.
Wat zit deze show goed en vooral lekker in elkaar. Frontman Luke Spiller is na de eerste nummers al bedekt in het zweet, maar dat laat hem niet stoppen. Bij lange na niet. De vocals zijn helder, zelfs de hoge uithalen hier en daar. De hele band is gewoon in topvorm vanavond. Alles is retestrak van groovy baslijnen tot vrolijke gitaarritmes en stampende drums. Dit is een live band. Niets is als op de plaat. Net even een langere intro, even een korte gitaarsolo tussendoor of een langere bridge. Het is alles behalve een plaatje dat je afspeelt.
Halverwege de setlist gaan we even een tandje terug met “One Night Only” op de piano. Die wordt opgevolgd door “Mary Go Round“. De telefoonlichtjes vullen de zaal en het publiek zingt het grootste gedeelte van het nummer a capella. Kippenvel!
Gitarist Adam Slack gooit er op een gegeven moment ook nog een heerlijke uitgebreide gitaarsolo uit, waarmee hij het publiek ophyped. Daarnaast komt er ook nog een cover van Lorde’s “Royals” voorbij. Uiteraard volledig in glamrock-style met een overladen The Struts-sausje. Er wordt afgesloten met “Put Your Money On Me“, waarbij het concert-springmomentje wordt ingebouwd. Allemaal naar beneden en springen!
De encore wordt dan ook rustig opgebouwd met het eerste gedeelte van “Bohemian Rhapsody“. Gevolgd door een akoestische versie van “Fire (Part 1)“. Uiteindelijk kan er nog een keer gesprongen, gedanst en gezongen worden met “Could Have Been Me“.
De avond begon mild, maar The Struts wist vanaf moment één de Pandora naar hun hand te zetten. Een klassieke rockshow met niet te veel poespas, maar gewoon muzikaal en energiek sterk. Met de release van de nieuwe plaat in november verwachten wij wel een snel vervolg op deze fantastische avond!