Na tien jaar afwezigheid voegde gitarist John Frusciante zich in 2019 weer bij de band. Van een nieuw album kwam het echter niet. Tot nu: het veertigjarig bestaan van de Red Hot Chili Peppers wordt gevierd met het twaalfde studioalbum “Unlimited Love“. Maar heeft het nog dezelfde pit als in hun gloriejaren?
Het schijfje opent met “Black Summer”, een track die eerder dit jaar werd uitgebracht. Geen onlogische keuze, want wat een banger van een plaat is dit! Het is op een of andere manier even wennen aan de sound, maar na een paar keer luisteren ben je toch wel blij dat de band terug is. Het fantastische gitaarwerk van John Frusciante, de zang van Anthony Kiedis, harde drums van Chad Smith en de groovy bas van Flea, geven je kippenvel. “Here Ever After” opent met de karakteristieke funky bass en de typische Red Hot Chili Peppers sound in het stemgebruik. Echter verloopt het poprocknummer niet zoals gehoopt. Het tempo stagneert een beetje en het mist wat sjeu. Met een jazzy-sound wordt “Aquatic Mouth Dance” geopend. Het doet je ergens denken aan hun eerdere song “Hump De Bump”, maar dan retesaai. Helemaal als je een nummer van vier minuten maakt zonder een gitaarsolo.
“Not the One” is een prima rustige track, maar niet eentje om over naar huis te schrijven zoals bijvoorbeeld een “Desecration Smile” uit 2007. Het klinkt allemaal wat eentonig en vooral de drums en piano spelen op de achtergrond. Niet slecht, maar ook niet heel gevarieerd. Voordeel is wel dat je het na een keer luisteren mee kan zingen, dus als een break-up-song kan het altijd nog gebruikt worden. Single “Poster Child” heeft een hoog funkgehalte, waar Kiedis zijn rapskills weer laat horen. Maar echt verstaanbaar zijn die stukjes niet. “The Great Apes” en “Let ’Em Try” maken het weer een beetje goed. De harde gitaren van Frusciante razen lekker door de tracks en het tempo is weer iets terug. De gitaarsolo op “The Great Apes” klinkt als een jaren ’70 rocknummer en dat is eigenlijk wel heel erg lekker.
Net op het moment dat je “These Are the Ways” wilt skippen barst het los. De gitaarpartij is wat bescheiden, maar Smith drumt alsof zijn leven ervan afhangt. Net wanneer je er lekker in zit, wordt het weer rustig. Dit terwijl het nummer zoveel potentie heeft; mega zonde. “White Braids & Pillow Chair” is een prima popsong die je op een zomerdag op de radio in de auto mee kan blèren. Met “Way Traffic” is niks mis, maar de eeyo wayo’s tussendoor maakt het toch wat cringe-achtig. De zwijmeltrack van “Unlimited Love” is “Veronica”. Het heeft een midtempo drum, catchy refreinen en is boeiend genoeg om helemaal af te luisteren. “The Heavy Wing” gaat nog een stapje verder dan “These Are The Ways”. Dit is waarvoor je komt! De emotie is te horen in de achtergrondzang, de riffs zijn meesterlijk en je hoort duidelijk dat er geëxperimenteerd wordt qua instrumentaal gebruik. Met het akoestische nummer “Tangelo” wordt de plaat afgesloten.
Duidelijk is dat Red Hot Chili Peppers volwassener zijn geworden. Daarnaast beloofde Frusciante’s terugkeer veel goeds. Maar eerlijk? “Unlimited Love” had makkelijk de helft korter gekund. Met zeventien nummers op een plaat is het gewoon heel lastig om alle tracks fenomenaal te maken. Hier en daar zijn er wat toppers te vinden, maar de rest is gewoon bagger. Het mist gewoon heel veel pit. En dat is jammer voor een band als Red Hot Chili Peppers.
Beoordeling: 6,5/10
Releasedate: 1 april 2022
Label: Warner Music
Laat een reactie achter