Wie thuis is in de deathcore-scene heeft vast al opgemerkt dat Lorna Shore goed bezig is om de weg naar de top te beklimmen. Echter ging dit niet zonder slag of stoot: er werd wat gewisseld betreft bandleden, er brak een pandemie uit en shows werden geannuleerd. Zanger Will Ramos bleek een schot in de roos. Het eerste album, “Pain Remains”, is met deze nieuwe bezetting eindelijk uit. Maar hoe klinkt het?
Volgens drummer Austin Archey is het nieuwe schijfje als een wedergeboorte voor de band – qua energie en het moreel. Dat bewijst opener “Welcome Back, O’ Sleeping Dreamer” maar al te goed. Het nummer begint melodramatisch met op de achtergrond een operakoor. De drums voegen zich er langzaam bij en je wordt klaar gemaakt voor iets onheilspellends: en dat komt. Will Ramos trekt zijn strot open en het barst lost. De gitaren en grunts worden op standje honderd door je speakers geblazen. Het heeft wat weg van Suicide Silence in hun glory-jaren, maar dan nóg bruter en djent-georiënteerd. Dezelfde intro stijl wordt gebruikt “Into the Earth”. Er is een constante verschuiving van muzikale elementen en daardoor is het lastig te volgen als je niet thuis bent in de muziek van Lorna Shore. Toch is er rust te vinden in de chaotische tracks. Cyclische melodieën van zowel de symfonische elementen als de scherpen gitaren zorgen voor de rode draad door de gehele plaat.
Dé pareltjes van “Pain Remains” zijn “Sun//Eater” en het daaropvolgende “Cursed to Die”. De al eerder uitgebrachte singles klinken net even wat toegankelijker en zijn meer catchy. De YouTube-cijfers liegen er in ieder geval niet om: Lorna Shore heeft zichzelf op de kaart gezet en flink wat fans binnengesleept. De rauwheid, emotie en technische elementen zijn goed te horen op deze tracks. Op de één of andere manier laat dat je gewoon, naast een open gevallen mond, kippenvel krijgen. Zo ook op “Soulless Existence”. Het is ongelofelijk hoe je doodgegooid wordt met breakdowns en grunts die bijna niet echt klinken, maar je toch ontroerd kan raken.
Rust word je niet gegund: “Apotheosis” begint als een typisch blackmetal-nummer, maar draait compleet de andere kant op wanneer Will Ramos weer begint te schreeuwen. Toch blijven er gedurende het nummer wat blackmetalelementen in, waardoor de track iets duisterder klinkt dan de rest. Het schijfje sluit af met een drieluik. Het eerste nummer, “Pain Remains I: Dancing Like Flames”, begint met het hoofdpersonage dat verliefd wordt op de persoon in zijn dromen. Hij besluit zich tot deze realiteit te wenden. Hoewel hij weet dat hoe dichter hij bij zijn doel komt, hoe verder het lijkt weg te drijven. “Pain Remains I: Dancing like Flames” is pure deathcore, maar dan in een ballet-jasje. De symfonische elementen worden zelfs meer benut dan we eerder hebben gehoord. De epische melodieën met langdurige zanglijnen in de coupletten worden uiteindelijk in de refreinen versneld en dat werkt. Het verhaal gaat verder op “Pain Remains II: After All I’ve Done, I’ll Disappear”, waar het thema mentale gezondheid aanbod komt, en gaat over in “Pain Remains III: In a Sea of Fire”. Dat is ook duidelijk het thema: de track is vurig, maar sluit ook af met golfgeluiden als outro.
Een ding is zeker: Lorna Shore is niet voor gevoelige oren bestemd. Dat de band instrumentaal technisch zó goed is, is amper te bevatten. Ook lijkt het alsof zanger Will Ramos al jaren in de band zit, wat echter niet het geval is. Voor wie er op zoek is naar een extreme band: Lorna Shore is hier!
Beoordeling: 9,5/10
Releasedatum: 14 oktober 2022
Label: Century Media Records