Nog niet eerder kostte het Darkest Hour zoveel tijd om een nieuw album uit te brengen. Het vorige schijfje, “Godless Prophets & the Migrant Flora”, stamt uit 2017. Pas na zeven jaar is er een opvolger: “Perpetual | Terminal”. Gaat de band nog net zo hard als vroeger?
De plaat gaat rustig van start met “Perpetual Terminal”. Een melodieuze lijn op elektrische gitaren luidt het album in. Maar al snel klinkt er een vette drumfill en kan de metal van start gaan. Een snelle, agressieve riff met de brute screams van zanger John Henry brengt je goed in de stemming. De riff blijft niet te lang hangen en al snel wordt er over gegaan naar een nieuwe sectie. Iets later volgt het melodieuze refrein; met zo veel afwisseling hoef je je geen moment te vervelen. Toch is er ook genoeg herhaling om het samenhangend te laten klinken. Ook is er nog een kort akoestisch deel. Zo vliegen de zes minuten die deze track duurt om! De tweede track, “Societal Bile”, is slechts half zo lang. Maar het tempo lijkt dan ook twee keer zo hoog te liggen. De gitaarsolo en riffs pakken je vanaf het eerste moment. Wát een heftig nummer!
“A Prayer to the Holy Death” doet op sommige momenten wat denken aan de titeltrack “Perpetual Terminal”. Is dat opzettelijk, of valt Darkest Hour gewoon een beetje in herhaling? Het stoort in ieder geval niet te erg, want dit nummer heeft ook nog genoeg eigen karakter. Zoals een vette gitaarsolo. Maar “The Nihilist Undone” klinkt toch unieker. Het opent met een paar zware akkoorden voordat de drums en screams de overhand nemen. Wanneer de gitaarriff er dan bij komt, wekt dat zeker indruk. Het zit perfect in elkaar. Het is goed gespeeld en heeft meer dan voldoende complexiteit. En dan volgen van die lekkere chugs. De secties volgen elkaar weer in rap tempo op, maar toch voel je je als luisteraar niet overweldigd. Alles loopt namelijk goed in elkaar over. Het maakt deze track een hoogtepunt van de plaat.
Het energieniveau gaat een stuk omlaag met “One With the Void”. Het klinkt nog steeds duister, maar dit keer meer onderdrukt dan uitgesproken: onheilspellend, als een donkere wolk die onweer belooft, maar nog even op zich laat wachten. Na anderhalve minuut wordt het in het refrein toch iets energieker: meer gitaren en Henry begint met screams. Ook de drummer Travis Orbin speelt enkele indrukwekkende stukken. Maar het tweede couplet houdt de energie weer iets in. Een lekkere gitaarsolo geeft het uiteindelijk iets meer pit en laat het uitmonden in het refrein, waar Orbin weer zijn vaardigheden laat horen. Al met al is het niet echt een rustig nummer, maar in vergelijking met de rest biedt “One With the Void” toch een adempauze. “Amor Fati” sluit zich daarbij aan. Het is een instrumentale track van twee minuten waar vooral gitarist Nico Santora uitblinkt met een lange solo. Het tempo ligt niet zo hoog en headbangen is er niet bij; slechts bewondering voor de expertise van Santora.
“Love Is Fear” brengt ons terug naar het hardere werk. Net als “Societal Bile” is dit nummer kort maar krachtig. Er zit een indrukwekkende gitaarsolo in, al mocht het volume daarvan wel iets omhoog. “New Utopian Dream” heeft een iets lager tempo maar is nog steeds bruut. De refreinen zijn iets melodieus, en dat biedt wat welkome afwisseling. De riffs in de coupletten bevinden zich voornamelijk in het lage register, zoals standaard bij deathmetal het geval is.
Eerder is “The Nihilist Undone” al benoemd als een hoogtepunt van het album, maar ook “Mausoleum” past daarbij. Het opent met akoestische gitaar en melancholische zang. De melodie in het refrein zal zeker blijven hangen in je hoofd. Wanneer de hele band erbij komt benadrukt het de pijnlijke atmosfeer van de track. Daarop volgt “My Only Regret”, alweer zo’n kort maar krachtige track. Darkest Hour heeft de smaak te pakken! Toch is albumafsluiter “Goddess of War, Give Me Something to Die For” ruim zes minuten. Dat biedt de band de tijd en ruimte om mooi op te bouwen en muzikale ideeën uit te werken. Een prima einde!
Darkest Hour heeft het nog: “Perpetual | Terminal” kun je prima op repeat zetten. Het is intens en bruut maar toch wordt er voldoende gevarieerd. Zowel tussen de nummers als in de liedjes zelf: de band herhaalt riffs nooit zo lang dat het saai wordt. En toch zitten er een paar oorwurmen tussen, vooral “Mausoleum”. Al met al is dit album een stevige toevoeging aan het repertoire van Darkest Hour.
Beoordeling: 8/10
Releasedatum: 23 februari 2024
Label: MNRK Music Group