Een nieuwe supergroep is geboren! Leden van onder meer Sons of Apollo en Angra komen samen om progressieve metal te spelen in Whom Gods Destroy. Het eerste schijfje draagt de naam “Insanium”. De verwachtingen liggen hoog; weet de band ze waar te maken?
Het album gaat van start met “In the Name of War”. Derek Sherinian opent met een onheilspellend pianostuk en zet zo de toon. Het wordt nog spannender wanneer de rest van de band erbij komt met zware akkoorden en de pianomelodie overgaat in een elektronisch, synth-achtig geluid. De stem van zanger Dino Jelusick klinkt behoorlijk ruig en past ontzettend goed bij de sound van de band. Dat valt vooral op aan het einde van het eerste refrein: je verwacht dat hij een lagere noot zingt, maar hij gaat juist omhoog met een felle uithaal. Whom Gods Destroy speelt zo met je verwachtingen en houdt je op het puntje van je stoel.
Voor fans van chuggen is er de intro van “The Decision” – dat horen we niet vaak van deze band. Het zorgt voor een duistere sound voordat de sfeer iets zachtaardiger wordt en zo blijft voor een groot deel van het nummer. Het is een gevoelige track waar Whom Gods Destroy de tijd goed voor neemt. Zoals een progressievemetalband betaamt tikt het lied de zeven minuten aan. En natuurlijk zitten er twee indrukwekkende solo’s in: een keyboardsolo van Sherinian en een gitaarsolo van Ron ‘Bumblefoot’ Thal. Sowieso zitten die solo’s in bijna elk nummer op het album. Misschien een beetje formulaïsch, maar het klinkt wel lekker.
Direct na “The Decision” komt “Crawl”, dat vooral chaotisch klinkt. We switchen maatsoorten: van 6/4 naar 13/8 en weer terug, dan weer even 7/8… en waarschijnlijk nog andere die deze arme reviewer ook niet allemaal weet uit te dokteren. Maar je hoeft niet altijd maatsoort te veranderen om chaotisch te klinken. Zo raakt de luisteraar ook in de brug bijna de draad kwijt, ondanks het feit dat het in 6/4 is. De drums bieden daar gelukkig nog genoeg houvast. Het is een moeilijke klus, chaotische muziek spelen die nog wel goed en georganiseerd klinkt. Maar Whom Gods Destroy doet dat feilloos.
Een lied dat enigszins teleurstelt is “Find My Way Back”. Het is een prima nummer, maar het past niet goed bij de rest van de plaat. Oké: het is best acceptabel om een ballad op een album te zetten dat voor de rest metaltracks heeft. Maar waar komen die blues-invloeden vandaan? Die zorgen ervoor dat de track nogal uit de toon valt.
Het instrumentale “Hypernova 158” moet absoluut benoemd worden. Het is duister, superenergiek en ontzettend indrukwekkend. Vooral de gitarist Bumblefoot speelt een grote rol, maar dat betekent geenszins dat de andere partijen simpel zijn! De riff aan het eind waar de noten omhoog en weer naar beneden lopen is vooral erg pakkend. Het is makkelijk te volgen en dat maakt het de ideale basis om daarbovenop, bijvoorbeeld, een vette keyboardsolo te spelen!
Dat de mannen in Whom Gods Destroy ervaren muzikanten zijn is duidelijk. “Insanium” wekt indruk: zowel de composities van de stukken als de techniek van de leden zijn van hoog niveau. Dat maakt dit schijfje zeker aan aanrader. Wij zijn nu al benieuwd naar wat de band ons in de toekomst gaat brengen!
Beoordeling: 8,5/10
Releasedatum: 15 maart 2024
Label: Inside Out Music