Het Australische Stand Atlantic brengt met “f.e.a.r.” (fuck everything and run) hun derde studio album uit. Het vorige album, “Pink Elephant”, had een sterke, traditionele poppunksound maar de nieuwe singles wijzen erop dat de band een evolutie heeft doorgemaakt in hun sound. Hoe pakt dat uit op “f.e.a.r.”?
Het album klapt er in ieder geval gelijk op met “doomsday”. Het nummer begint met een gitaarriff die een beetje lijkt op “Along Comes Mary” van de Bloodhound Gang. Daarna onderscheidt Stand Atlantic zich het hele album lang van stijlgenoten. De combinatie van poppunk, productie-elementen, nadruk op een dikke bas en hier en daar geschreeuwde vocalen is niet nieuw meer. De band voert dat idee hier echter heel goed uit. De Australiërs doen echter veel meer dan alleen dat idee goed uitvoeren. “doomsday” is drie minuten genieten met heel sterke refreinen en een verrassing in het tweede couplet. Daar zit namelijk een drum & bass beat onder. Heel sterk begin van het album!
De feature van Royal & the Serpent voegt echt wat toe aan “pity party”. De wat hogere, lichte stem van Royal & the Serpent steekt mooi af met de wat zwaardere, hardere stem van Stand Atlantic’s Bonnie Fraser. De vocalen zijn sowieso leuk om naar te luisteren want er zit veel variatie in. De ritmes zijn speels en er is een leuke dynamiek tussen de refreinen en coupletten. Op “van gogh” is het tempo nog even een versnelling hoger. Het resultaat is een klassiek poppunksound, maar met refreinen die hier en daar stiekem veel harder gaan dan hoe dat vroeger ging.
Wat de band heel goed doet is smaakmakers toevoegen. Zo ook bijvoorbeeld op “dumb”, een aanstekelijke poptrack met een feature van emorapper Tom The Mail Man. Bijna het hele liedje is redelijk te voorspellen. Maar dan zet de ritmesectie je tussen de laatste twee refreinen nog even op het verkeerde been, waarna de drummer het tempo verdubbelt. Het zijn dit soort truckjes, die Stand Atlantic op elk nummer wel toepast, die je aandacht erbij houden en het album naar een hoger niveau tillen.
“Daardoor is goed hoorbaar dat de nummers op ‘f.e.ar.’ in de basis gewoon heel sterk zijn.”
“hair out” is een fuck-de-haters-track, inclusief gesprekken op de achtergrond over hoe de band nu al mensen kan horen klagen. Dan volgt “deathwish”, samen met nothing, nowhere. Dit nummer is net meer dan een jaar uit, maar bij lange na nog niet vaak genoeg beluisterd. Een beter voorbeeld van hoe ontzettend lekker de combinatie van trapdrums, emorap en poppunk samen kan klinken is er niet. Niet verrassend dus dat dit Stand Atlantic’s grootste hit tot nu toe is, met iets meer dan 17 miljoen streams op Spotify. Als je deze track nog niet hebt gehoord, scroll dan even naar beneden en beluister het direct.
Na een gitaarsolo en refreinen met een Linkin Park-achtige gitaarriff op “switchblade” is het de beurt aan “nails from the back” en “bloodclot”. Op beide nummers ligt het tempo wat lager en krijgt Fraser de ruimte om te experimenten met de vocalen. De gerapte stukjes moeten je natuurlijk net liggen, maar de manier waarop ze gebruikt worden is slim. In spurts en vooral op een manier die de liedjes wat extra’s geeft. Op die twee tracks, en ook op “don’t talk [to me]”, is de productie een stuk minder bombastisch. Daardoor is goed hoorbaar dat de nummers op “f.e.ar.” in de basis gewoon heel sterk zijn.
Op “xo” en “cabin fever” gaat de drumcomputer weer aan. Die eerste heeft een leuke breakdown. “cabin fever” is een apart geval, op positieve een manier. Want de beat hier is echt ontzettend hard: de bas zet je speakers flink aan het werk en het ritme is ook heel lekker. Daarna komt het refrein en die gaat ook hard, maar nu vanwege de gitaarriff. Vervolgens komt een heel vermakelijke breakdown, waar de band compleet losgeslagen klinkt. Fraser laat horen dat ze zo in een rapmetalband had kunnen zingen. “f.e.a.r.” eindigt dan, op een skit na, vervolgens met “molotov [OK]”, een punklied dat wederom geen rustig moment kent.
Zodoende raast de plaat werkelijk voorbij. Je wordt eigenlijk gewoon een beetje omver geblazen. Fraser zegt dat ze weigert gezien te worden als meer dan enkel een collectie van onberekenbare en irrationele emoties. De band noemt “F.E.A.R.” een anti-conceptalbum. Met beide statements kun je het na het luisteren mee eens zijn. De enige rode draad in het album is namelijk dat elk nummer hype is en een singel had kunnen zijn. Er zit ook genoeg variatie in de liedjes dat de sound niet gaat vervelen. “f.e.a.r.” is echt een enorm goed album en zet Stand Atlantic op polepositie om de leiders van dit genre te zijn.
Beoordeling: 9/10
Releasedatum: 6 mei 2022
Label: Hopeless Records