Met pure duisterheid is Ophe terug met een tweede studioalbum, genaamd “Somnium Nocte Mendaciis”. De Franse eenmansband brengt je een kwaadaardig, dissonant, primordiale stuk post-blackmetal waar je haast bang van wordt. Maar weet Ophe met slechts zeven tracks op het nieuwe schijfje de aandacht vast te houden?
Met een krakend apocalyptisch klinkend intro begint het album met “Tarde”. De synths worden gemengd met de zwaardere instrumenten, waarna het overvloeit in de twaalf minuten durende track “Odalisk incu¦Çrsio sub methaqualone”. De opbouw is dan ook langzaam en op midtempo. Na zo’n twee minuten worden er gepingel op de gitaren opgevoerd en worden er dissonante, kermende schreeuwen toegevoegd. Even later worden de drums toegevoegd en wordt er daadwerkelijk ook woorden geschreeuwd. Hoewel blackmetal soms wat moeilijk te verstaan is, merk je duidelijk dat er in het Frans gezongen wordt, en dat is iets wat jammer is. Het maakt het toch minder krachtig. Halverwege het nummer barst het echt los: de drums en gitaren gaan op volle snelheid, terwijl de melodieën van de intro nog op de achtergrond doorgaan. In het laatste gedeelte gaat het nog een tandje harder. Je wordt meegenomen in een soort chaotische trance, die op een of andere manier rust in je hoofd brengt.
“Squirting cadaveribus” begint al iets meer als een herkenbaar blackmetalnummer. Niet dat het dertien in een dozijn is, maar het komt in de buurt van de populairdere bands als Blut Aus Nord, 1349 en Marduk. Het wordt nu nog duidelijker dat er flink geëxperimenteerd wordt, maar het voelt ergens nog wat ingetogen. Alsof niet alle elementen op 100% volume staan. Een Frans dialoog is te horen op de eerste helft van “Partum chimaerae”. Er wordt opgebouwd naar iets, een beetje het gevoel alsof je voor een enge achtbaan staat te wachten. Maar als je geen Frans verstaat, neemt het de hele clue weg.
Met koorzang, epiek en theatrale geluiden wordt “Decem vicibus II” geopend. Als je de blackmetalstem wegdenkt, had het ook een jaren ’70 psychedelische track kunnen zijn. Helaas wordt er hier ook een tekst voorgedragen, wat je maar net moet liggen. De song duurt tien minuten, dus iets meer pit of variatie was wel leuk zijn geweest.
De rust van het vorige nummer wordt volledig van de baan geramd door “Noctis ames”. Wat een kracht en energie wordt er op je af geblazen! Het zet je schrap voor afsluiter “Flores vere a peccatis”, die net als “Squirting cadaveribus” een klassiek stukje blackmetal is. Na de opbouw heeft het alle elementen: snelle gitaarriffs, theatrale melodieën, kerkklokken op de achtergrond, een flinke drum en een emotioneel volle stem. Stilzitten lukt echt niet meer en je gaat mee op de muziek. Wat een afsluiter!
Als je van blackmetal houd, is dit avant-garde blackmetalproject de moeite waard om naar te luisteren. Niet alles zal als een compleet nummer klinken. “Somnium Nocte Mendaciis” had ook de helft korter gekund. Maar de singles zijn echt van hoog technisch niveau. Hoe dan ook: houdt Ophe in de gaten!
Beoordeling: 8/10
Releasedatum: 20 mei 2022
Label: My Kingdom Music