De professionele reels met hysterische beelden van een dikke show en een uitzinnig publiek trekken onze aandacht: het kan bijna niet anders dan dat shows in de Verenigde Staten nóg beter zijn! Maar is het gras echt groener? En wat maakt een optreden van een rockband in de Verenigde Staten anders of juist hetzelfde als bij ons? Een proefondervindelijk onderzoek om te ervaren waar liveshows beter zijn. We gingen op zoek naar de verschillen tussen concerten in Nederland en in de Verenigde Staten. Onder meer door zelf de shows van Beartooth en Machine Head in California bij te wonen!
MEER: Verhalen over livemuziek in de reviews.
Round 1: De locatie: van saaie sporthal tot iconische concertzaal
In de Verenigde Staten kun je genieten van de beste liveacts op zeer uiteenlopende locaties. Zo speelde Beartooth in februari 2024 in de SOMA, een grote zaal in San Diego. Machine Head speelde de week daarop samen met Fear Factory de door niemand minder dan Prince ontworpen Bellwether plat. En dan zijn er natuurlijk ook nog tal van kleinere zalen met een Melkweg-Oude-Zaal-capaciteit. Denk aan de iconische Troubadour in Hollywood, Los Angeles.
In de jaren ’60-’80 werden zalen in Nederland niet zelden omgetoverd tot donker hol waar gelijkgestemden zich verzamelden om te genieten van hun favoriete bands. Zo speelden the Beatles ooit in het Noord-Hollandse Blokker in een veilinghal die nu de Westfriese Beurs heet. Ook kon je Golden Earring aanschouwen op andere nietszeggende plekken, zoals in de sporthal Noorderend in Heerhugowaard de Noord. Tegenwoordig trekken we naar zalen toegewijd aan livemuziek zoals 013 in Tilburg. En dat doen we voornamelijk met de trein of een andere vorm van openbaar vervoer. Of dat is omdat we dan kunnen genieten van een pilsje, laten we in het midden. Dat de meeste Amerikanen shows bezoeken met de auto betekent trouwens niet dat er daar tijdens live optredens niet gedronken wordt. De verschillende bars in de zaal hanteren wel iets andere prijzen. Een rondje vier grote bier bij Machine Head in The Bellwether? Zo’n $70,00 – op moment van schrijven een kleine €65,00.
In de Verenigde Staten zijn de meeste venues cashless. Behalve je ID voor een 21+ polsbandje breng je dus ook een creditcard mee. Normale bankkaarten worden niet altijd geaccepteerd. Je jas kun je het beste in de auto laten. Er is een garderobe maar er zijn niet veel mensen die daar gebruik van maken. De hoodies worden om de middel geknoopt en het aantal mensen met een tasje is op één hand te tellen.
Wanneer je kijkt naar het geluid, is één ding zeker: de sound van het voorprogramma in de Verenigde Staten doet niet onder voor dat van de mainact. Het staat direct hard en de afstelling lijkt in goede handen te zijn. Natuurlijk, dit is afhankelijk van de band. Maar de drie voorprogramma’s in de SOMA op 21 februari 2024 hebben zonder uitzondering hun shit voor elkaar. Ook Orbit Culture en Fear Factory doen niet onder voor het geluid van hoofdact Machine Head.
Round 2: Het voorprogramma zorgt dat je op tijd aanwezig bent
Het niveau van het voorprogramma is over het algemeen hoog. Het is natuurlijk ook nogal een grote vijver waaruit gevist kan worden als het gaat om het boeken van acts. Groter dan ons vijvertje. Dat betekent niet dat opkomende bands die in Nederland en daarbuiten naam aan het maken zijn niet de moeite waard zijn om te bekijken. Het is voor grote acts niet ongewoon om met een package te touren. Dat zien we in Nederland ook wel maar dan vooral bij de stadiumacts die dan samen komen, zoals Metallica x Ice Nine Kills en Ice Nine Kills x Five Finger Death Punch. In de Verenigde Staten rekken bands als a Perfect Circle, Pucifer en Primus samen op en nemen ze vaak nog één of twee bands mee om het publiek op te warmen.
Wanneer je in de Verenigde Staten naar een concert gaat, kun je maar beter vroeg komen. Deuren open om 18:00 uur en een eerste band die start om 18:30 uur, is niet ongewoon. En dus ook niet ongewoon: twee of meerdere optredens, voordat de hoofdact rond de klok van negen het podium bestijgt. Invent Animate gooit op de vroege avond van 21 februari als voorprogramma van mainact Beartooth hoge ogen. Ze combineren Cradle of Filth-achtige grunts met een 00’s emo-band-sound gemixt met de hedendaagse metalcore van Motionless in White. De in een glimmend-witte croptop geklede frontman krijgt het publiek zonder al te veel moeite mee.
Round 3: Het publiek brengt de vibe
Natuurlijk hangt het af van de avond van de week, de locatie, de show, de voorprogramma’s, maar als we de zeer ervaren concertbezoeker Andy mogen geloven is het publiek in de Verenigde Staten niet het beste publiek dat een band zich wensen kan. Want dat we maar wat graag delen waar we zijn en wat we doen via onze stories of snaps, heeft in de Verenigde Staten een volgend niveau bereikt. Filmpjes worden gemaakt en vaak direct geüpload. Sommige bezoekers ‘gaan live’ terwijl ze, net als een groot deel van de rest van het publiek, naar hun scherm staren in plaats van naar het podium.
Nederland heeft de twijfelachtige eer om vaak prominenter aanwezig te zijn tijdens een liveshow. Want wij praten. Niet alleen in de pauze of aan de bar. Maar ook tijdens de nummers die de bands ons voorschotelen – zelfs als dat een fragiele akoestische versie van een single die we allemaal mee kunnen zingen, is. Maar er is nog een reden te noemen waarom wij Nederlanders prominenter aanwezig zijn: we moshen en surfen, beter en harder. Zeker in de zweterige, donkere relatief kleinere zalen gaat het er vaak wild aan toe. Het is daarmee of daardoor, lastiger om vooraan te komen bij een liveshow in Nederland. Wanneer je liever in je eigen space wilt staan kijken en meeknikken, ben je beter af in de Verenigde Staten.
Zowel in de Verenigde Staten als in Nederland wordt er tijdens liveshows veel gezongen, gegrunt, gejuicht en gooien we allemaal onze metalhorns in de lucht wanneer de band daarom vraagt. Want er wordt ontegenzeggelijk genoten van livemuziek.
Only winners
De verschillen die er zijn, zijn miniem wanneer je je bedenkt dat we allemaal, waar dan ook ter wereld, voor hetzelfde komen: een onvergetelijke avond waarbij we allemaal even één zijn. Waarbij het niet uitmaakt wie je bent en of je vals zingt. Waarbij we onszelf zonder verdere vragen opdelen over de linker- en rechterkant van de zaal, wanneer de bandleider dat met één handgebaar aan ons vraagt. En waarbij we allemaal op onze eigen manier herinneringen maken terwijl we doen wat we het liefste doen.
Genietend van rollende drums en dikke riffs, while getting our horns out. Van Zuid-Californië in de Verenigde Staten tot in rockcity Eindhoven: livemuziek equals de krenten in de pap ofwel, de icing on the cake.
Ben jij ook wel eens naar in het buitenland naar een liveshow geweest? Laat het ons en onze lezers weten via Instagram, Mastodon, X of Facebook.
Nog niet uitgelezen? Lees dan ook andere achtergrondverhalen zoals over De dag des onheils.