De metalcoreband Lightworker is toe aan hun tweede album: “How the Beautiful Decay”. De mannen zijn nog niet zo bekend, maar misschien brengt dit schijfje daar wel verandering in. Laten we snel luisteren.
Het eerste nummer, “Hellscape”, bouwt voorzichtig op. Pas na een minuut barst het los, maar dan gaat het ook flink hard. Screams en clean zang wisselen elkaar af terwijl de gitaarriff onverminderd intens blijft. Het refrein is een stuk melodieuzer. Deze tweedeling horen we vaak in metalcore: de coupletten zijn bruut, en de refreinen zijn goed mee te zingen. Lightworker doet hier niks speciaals, maar over de uitvoering valt niks slechts te zeggen. Het is misschien niet baanbrekend, maar het klinkt wel gewoon lekker. Het helpt dat de coupletten sterk van elkaar verschillen; dat brengt wat extra variatie in het lied.
“First Light” kennen we als de eerste single. Een razendsnelle gitaarriff grijpt vanaf het eerste moment je aandacht. Het duurt niet lang of je gaat vanzelf headbangen. Vocalist Joe Calderon’s screams moeten ook benoemd worden: wát ontzettend bruut! Zeker in de breakdown aan het eind komt dat goed naar voren. Iets verder op het album staat “Evergreen”, dat als tweede single werd uitgebracht. Het opent vergelijkbaar met “First Light”, maar is een stuk minder pakkend. Het nummer is wat rustiger en Calderon zingt de melodie. Helaas blijft die melodie niet plakken; het is niet zo memorabel. Zeker in de coupletten is dat zo.
Aan “Mea Culpa” dragen Wolves at the Gate en Fallujah een steentje bij. Vooral de krachtige stem van Wolves at the Gates leadzanger Steve Cobucci valt op: het is een mooie toevoeging die extra power geeft aan het refrein. “Unmaker” heeft een riff die een beetje progressief klinkt. Dat is een fijne afwisseling: Lightworker heeft ons tot nu toe standaard melodische metalcore gegeven.
Voor liefhebbers van het echt harde werk is er “Rusted Crown”. Vanaf de eerste seconde is het plankgas: een keiharde riff met brute screams, en het tempo ligt hoog. Ook in de refreinen zijn er genoeg grunts. Van dit energieke hoogtepunt gaan we naar de rustige albumafsluiter “How the Beautiful Decay”. Het voelt een beetje vreemd: “Rusted Crown” had ook wel eerder op het schijfje mogen staan, want na die track heb je zin om nog even te headbangen. Maar dat is er op deze titeltrack niet bij voor de eerste drie minuten; de tweede helft is weer aardig hard.
Terwijl je zo naar “How the Beautiful Decay” luistert, is er een conclusie die je niet kan ontlopen: Lightworker klinkt als een iets minder goede versie van hun labelgenoot Phinehas. Zeker, het is bruut, maar het heeft net niet de power van Phinehas; niet de indrukwekkende solos; niet de krachtige clean zang. Het blijft lekker om op mee te knikken, maar Lightworker mist iets dat de muziek echt Lightworker maakt.
Beoordeling: 7/10
Releasedatum: 19 april 2024
Label: Solid State Records