Ruim twee decennia staan de mannen van Cult of Luna aan de top binnen het post-, blackmetal en sludge. Met negen nummers op “The Long Road North” weten de Zweden dik een uur te vullen met ambiance wat een compleet eigen genre is. Hun vorige EP was een brug tussen het album “A Dawn to Fear” uit 2019 en een volgend tijdperk. Hoe sluit dit nieuwe album aan bij dat nieuwe tijdperk?
Alsof er een apocalyptische film begint, zo opent het schijfje met “Cold Burn”. Het is een mix van gitaar, voortstuwende drums en geschreeuw op de achtergrond. De nummers van Cult of Luna duren lang en daardoor is een track vaak in verschillende stukken opgedeeld. Het is dynamisch, verpletterend en emotievol. Hoe dan ook is het altijd waard om tracks af te luisteren: de heldere minimalistische gitaarsolo van dik twee minuten laat je wegdromen. Tot het geschreeuw weer begint en je je weer in de realiteit begeeft. De solo duurt voort op de achtergrond, waardoor er een geheel ontstaat. Dit is post-metal op zijn best.
“The Silver Arc” opent daarentegen agressiever in stemgebruik, maar blijft desondanks de rommelige riffs toch een meesterwerk om naar te luisteren. De instrumentalen middenstukken laten je wat meer op adem komen met ingetogener gitaarwerk. Rustig blijft het ook op “An Offering to the Wild”, wat haast een ritueel lijkt. Het eerste gedeelte lijkt mak en is technisch heel goed, maar niet erg bijzonder. De drumpartij halverwege maakt alles beter: alsof je op de set bij Vikings bent beland tijdens een meteorenregen. De gitaren worden ook aangescherpt en alles smelt samen tot een geheel. Op het slot wordt de stem weer toegevoegd en dan realiseer je je weer waarom je een fan bent van deze band.
Halverwege is “Into the Night” te vinden, een sprookjesachtige track die laat zien dat Cult of Luna niet alleen maar herrie maken of dat cult of luna niet alleen maar een bak herrie produceren. “The Long Road North” begint net zo, maar dan als een heel duister sprookje. Met een intro van bijna drie minuten word je meegesleept in een atmosferische universum, waarna je wakker wordt geschud door het geschreeuw van de zanger. De stem is zwaar en ruw, maar instrumentaal wordt er weer op zo’n hoog niveau gespeeld, dat het bizar is hoe dit samensmelt tot een mooi geheel.
De echte beuker is te vinden op het laatste gedeelte dit album. “Blood Upon Stone” heeft wat weg van Amon Amarth, maar dan met apocalyptische stukken waarin de band wordt vergezeld door alle zeven bandleden. Heel het nummer lang wordt er naar een climax gewerkt, maar een echte breakdown krijg je niet. Op het einde barst het uit elkaar en is het jammer dat er niet meer van dit soort bangers op het schijfje staan.
“The Long Road Home” is iets minder dan het voorgaande album, maar doet qua niveau niks te kort. Het is allemaal wat fragmentarisch en mist de hardere nummers. De twintig jaar, en negen studioalbums, ervaring is zeker te horen en daarmee laat Cult of Luna zien dat ze zeker nog niet klaar zijn. Al met al een prima schijfje, maar niet het beste werk.
Beoordeling: 7.5/10
Releasedatum: 11 februari 2022
Label: Metal Blade Records