Avril Lavigne heeft natuurlijk geen introductie nodig. Haar zevende studioalbum, “Love Sux”, werd vooraf al aangekondigd als een terugkeer naar haar poppunkroots. Het komt dan ook uit op het recordlabel van Travis Barker. Maar vervalt ze in kopieergedrag of heeft “Love Sux” écht wat toe te voegen aan de hedendaagse heropleving?
“Love Sux” begint op “Cannonball” met het geluid van een gitaar die wordt ingeplugd, een punkachtig gitaarriffje en Lavigne die zingt: “Like a ticking time bomb, I’m about to explode”. Die belofte wordt deels ingelost. Het tempo is lekker hoog maar het mist wat agressie in de refreinen. “Bois Lie” is het volgende lied waarop ook Machine Gun Kelly te horen. De tekst is enigszins pijnlijk jeugdvol: twee dertigers die “boys lie, but girls lie too” zingen, verpakt in la-la-la’s. Daar bovenop komt dan ook nog de spelling “bois”. Maar klinkt het goed? Ja! Het onderliggende instrumentaal is dan ook gewoon dik prima en de manier waarop Machine Gun Kelly en Lavigne samen zingen werkt erg goed. Het valt ook op dat de features meer doen dan enkel een coupletje voor hun rekening nemen. Zo zingen ze de refreinen en ook de brugstukken mee.
“Bite Me” is de lead single voor “Love Sux” en dat is ook wel terecht. Lavigne’s vocalen zijn natuurlijk gewoon goed en haar ervaring met liedjes schrijven is ook goed te horen. Het is gewoon een sterk poppunknummer, waarbij vooral het pre-refrein en het brugstuk echt heel goed zijn. Die brugstukken zijn gedurende heel “Love Sux” sterk. Daarmee schrijft Lavigne net een tandje scherper dan de rest van de scene die online gekscherend “Travis Barker-core” wordt genoemd.
Op “Love It When You Hate Me” is ook blackbear te horen en dat is wederom een succesvolle feature. Dan komt “Love Sux”, de titeltrack en dat was een terechte keuze. Dit is een van de beste nummers van het album. Elk deel van het lied is namelijk aanstekelijk. De coupletten leggen een nadruk op de vocalen en de piano noot die er in het tweede deel bij komt geeft het net wat extra’s. Het pre-refrein met de leuke gitaarriff, en dan een refrein dat er in knalt en gelijkt uitnodigt tot mee zingen. Ook hier is het brugstuk weer heel sterk.
Op “Avalanche” ligt het tempo dan wat lager en klinkt de muziek groter en met meer nadruk op de bastonen. Een leuke afwisseling! “Déjà Vu” knalt er lekker in en doet gewoon alles goed. Ze neemt hier ook zeker niet een blad voor de mond wat betreft een van haar exen. Leuk nummer om mee te zingen! “F.U.” is geschreven met de hulp van Machine Gun Kelly’s co-schrijver Nick Long en dat is hoorbaar omdat het heel erg lijkt op de instrumentelen die Machine Gun Kelly gebruikt. Wederom een leuke track. “All I Wanted” is het laatste nummer met een feature, en het is niemand minder dan Mark Hoppus van blink-182! Ook hier werkt Lavigne goed samen met de gast zanger en Hoppus op een liedje is natuurlijk altijd positief.
“Dare To Love Me” valt positief uit de toon. In plaats van een nummer over waarom de stuk gelopen relatie de fout van iemand anders is, vraagt Lavigne zich hier af of er iets mis is met haarzelf. Die kwetsbaarheid wordt kracht bijgezet met een mooi stukje piano. “Love Sux” eindigt dan vervolgens met “Break Of A Heartache” een korte en snelle terugkeer naar de sound van de rest van het album.
Op “Love Sux” is hoorbaar dat Avril Lavigne een goede schrijfster is en het album kent geen saaie momenten. Maar tegelijkertijd mist er wel een beetje wat moderniteit of wat meer lef. Iets om het net even iets extra’s te geven. Het is duidelijk een terugkeer naar haar roots, maar het mist een beetje de mix van oud en nieuw, zoals Machine Gun Kelly’s album uit 2020 dat wel had. Maar tracks als “Bite Me”, “Love Sux”, en “Déjà Vu” zijn wel gewoon poppunkbangers die in je poppunklijst horen te staan.
Beoordeling: 7/10
Releasedate: 25 februari 2022
Label: DTA Records