We gaan richting de feestdagen, maar op donderdag 12 december is het in Dynamo tijd voor een ander feestje. Vanavond staat partypoppunkband Zebrahead in de mainstage en de mannen zijn geen vreemden in de Eindhovense zaal. Zal het een beetje als thuiskomen voelen?
We beginnen de avond met de vijfkoppige band Hippie Trim uit Duitsland, die de support verzorgd tijdens de Nederlandse en Belgische shows van Zebrahead. De band komt op terwijl er een soort countrynummer door de speakers klinkt, maar we maken direct een omslag wanneer Hippie Trim zelf losgaat. Beukende drums, scheurende gitaren en heel veel screams. Tijdens de set knikken wat hoofden, maar daar blijft het bij. Frontman Malte Unnasch is slecht te verstaan en zegt weinig tegen het publiek. Hij loopt zenuwachtig te ijsberen op het podium alsof hij nog snel zijn 10.000 stappen voor de dag wilt halen. Er zit niet veel variatie in de nummers en soms worden de nummers aan elkaar geknoopt door rapmuziek die door de speakers klinkt. Het voelt allemaal wat raar en klinkt veel van hetzelfde. Drummer Luc Jouon zit echt als een beest te drummen en dat is voor de eerste paar rijen dan wel tof om te zien. Maar echt opgewarmd is Dynamo niet door Hippie Trim.
De bar op het podium is gevuld, het opblaasbare decor met ufo’s staat en de muziek die door de speakers klinkt warmt het publiek meer op dan het voorprogramma. Dit kan maar één ding betekenen: Dynamo is klaar voor motherfucker Zebrahead. De band komt het podium op en beukt de set open met “The Perfect Crime“. Vanaf dat moment is er geen tijd meer voor rust! De snelle poppunknummers komen in sneltrein vaart en toch vindt de band ruimte voor hier en daar een praatje en grapje met de zaal.
Bij het tweede nummer, “No Tomorrow“, gooit gitarist Dan Palmer er al een lekkere gitaarsolo in en een van de stagehands zorgt met een grote bellenblaasgun voor een extra effect. Langzaamaan wordt de moshpit steeds groter en verschijnen de eerste crowdsurfers op het podium. Iedereen gaat er voor de volle 100% voor. Letterlijk enkel drummer Ed Udhus blijft op zijn plek zitten. Palmer en bassist Ben Osmundson wisselen telkens van plaats op het podium. Het is strak, het is leuk, het is een Zebrahead-show zoals je van de band gewend bent. Het enige minpuntje is dat vocalist Ali Tabatabaee niet altijd goed te horen.
De setlist bestaat vandaag uit een variatie van tracks als “Homesick For Hope“, “Lay Me To Rest” en “Hell Yeah!“. Er is ook ruimte voor een stukje van Beastie Boys “Fight For Your Right (To Party)“, waarbij een fan met een Beastie Boys t-shirt een stukje meeschreeuwt op het podium. Halverwege de set wordt er ook nog even “Happy Birthday” gezongen voor stagehand Connor, die vandaag 18 jaar is geworden.
Als je bekend bent met een Zebrahead-show, weet je dat er regelmatig drankjes worden uitgedeeld en twee gelukkige fans mogen zelfs een drankje op het podium drinken. De band heeft meer kleine interactiemomentjes met het publiek. Zo wordt er door iemand borrelnootjes uitgedeeld aan de bandleden en speelt Palmer meermaals gitaar gericht aan een specifiek persoon. Wanneer een vrouwelijke fan het podium bereikt en de muziek stopt, moedigt gitarist en zanger Adrian Estrella haar aan om met een aanloop in het publiek te springen. Het wordt uiteindelijk een zielig sprongetje. De teleurstelling is duidelijk te zien bij Estrella. “Zo zou ik het ook doen,” zegt Tabatabaee om vervolgens ook heel voorzichtig de sprong te wagen.
Tegen het einde van de set vinden we “Call Your Friends“, waarbij vooral de “Tedudududu” heel hard door de zaal klinkt. Zebrahead mixt onder andere “Blitzkrieg Bop” van Ramones er nog in, waarbij elke vuist de lucht in gaat: “hey ho, let’s go“. Als laatste staat “Anthem” op de setlist en gaat Tabatabaee heel gedurfd het publiek in terwijl er om hem heen een grote kolkende massa ontstaat waar hij op een gegeven moment ook zelf deels in verdwijnt.
Na ongeveer vijf seconden het podium te hebben verlaten, staat Zebrahead alweer op de planken voor de toegift: “Puppet Stringers” en “All My Friends Are Nobodies“. Daarmee komt dit heerlijke feestje tot een eind. Niet getreurd: de band is komende zomer alweer terug in Nederland tijdens Jera On Air 2025 én de eerste Nederlandse editie van Slam Dunk Festival.