Nadat de mannen van Wiegedood in 2015 hun debuut EP uitbrachten, hebben de Belgen zich duidelijk op de kaart gezet. Het bleef namelijk niet alleen bij dat ene schijfje: er verscheen een trilogie van “De Doden Hebben Het Goed”. Zowel de bandnaam als de albumtitels geven al hints weg wat voor muziek de mannen maken. Namelijk een bak vol blackmetal. Zo ook op “There’s Always Blood At the End of the Road“.
Het trio kan bij het publiek bekend zijn als (ex-)leden van onder andere Oathbreaker en Amenra, maar een geheel nieuwe stijl komt naar boven op “There’s Always Blood At the End of the Road”. Alle blackmetal-elementen is in de muziek van Wiegedood aanwezig: harde gitaren, extreme riffs, supersnel tempo en een bak aan chaos. Op het openingsnummer “FN SCAR 16” is het al snel te merken dat er nog een schepje bovenop wordt gedaan, alsof alles op standje extreem staat. De intro bestaat uit een dikke kermende zucht, waar een wirwar van gitaren te horen is. Klinkend alsof je door de hel met hyperactieve muggen loopt. Deze melodie wordt gedurende de hele track gesampeld en geeft een mooie overgang in “And In Old Salamano’s Room, The Dog Whimpered Softly”. Ook dit nummer komt snoeihard binnen, maar biedt iets meer adempauze dan zijn voorganger. Atmosferische klanken en griezelige woorddialogen zijn het thema van deze song, maar toch blijft het werk vernieuwend en grensverleggend.
“Noblesse Oblige Richesse Oblige” en “Until It Is Not” rammen beide door je speakers. Het lijkt erop dat er op deze tracks iets meer focus is gelegd op de instrumentale technieken dan op het non-stop scheppen van chaos. Het is hypnotiserend met een donker melodische randje, waardoor het beter te volgen is. Als er een als er een albumtrack is dat je kennis laat maken met Wiegedood dan is het “Now Will Always Be” wel. De intro is zenuwslopend met heldere, moderne black metal-geluiden. Het begint heel ingetogen, tot er een Mongoolse boventoonzang van zanger/gitarist Levy Seynaeve te horen is. Het gitaardeuntje is al drie minuten op de achtergrond te horen, terwijl de drums langzaam naar de voorgrond treden. De dissonante gitaren wisselen goed af met de zang, waardoor er een mooi geheel ontstaat. Ondanks dat er na zes minuten nog steeds hetzelfde deuntje te horen is, merk je het eigenlijk helemaal niet. De finale van de track is rauw, ingetogen en kippenvel gevend.
De tweede helft van het schijfje is net zo experimenteel als het eerste gedeelte. “Wade” is daar een goed voorbeeld van: rustige klanken klinken, maar tegelijkertijd werkt het enorm op je zenuwen. Hierdoor is het niet echt een track, maar meer een intro. De complete georganiseerde chaos wordt omgezet in atmosferische blackmetal op “Nuages”. De drums razen maar door, terwijl er scherpe gitaren en onverstaanbare kreten te horen zijn. Halverwege het nummer klinkt er een catchy drumpatroon, waardoor je direct van je stoel wilt springen om te moshen. Maar snel veranderd de koers weer en klinken er vage huilende stemmen. Echt lekker klinkt het niet en de track had daar ook wel mogen stoppen. Gelukkig wordt er iets minder luguber afgesloten. “Carousel” doet zijn naam eer aan: het klinkt als een kermisattractie aan de drugs in een blackmetal-jasje en zangklanken die op een didgeridoo lijken. Halverwege de track veranderd het stemgeluid in schreeuwen en lijkt het haast puristisch. Wat een technisch staaltje metal is dit!
Wat een plaat hebben onze zuiderburen afgeleverd! Volgens Wiegedood zelf is “There’s Always Blood At the End of the Road” een uiting over de smerigste en walgelijke delen van de menselijke natuur. Met de strijd die we in onszelf voeren om te overwinnen dat we allemaal van hetzelfde vuil zijn gemaakt. Klinkt niet gezellig, desalniettemin is dit een must-listen voor de liefhebbers van het genre.
Beoordeling: 8/10
Releasedatum: 14 januari 2022
Label: Century Media Records
Laat een reactie achter