Het is alweer zeventien jaar geleden dat Touché Amoré voor het eerst verscheen op het posthardcore-toneel. Hartverscheurende momenten met spontane uitbarstingen van chaotisch lawaai, dat is waar de band om bekend staat. Hun zesde album, “Spiral In A Straight Line”, komt op 11 oktober uit. Is deze plaat een waardige toevoeging aan het repertoire van Touché Amoré, of is de koek op?
De plaat opent sterk met “Nobody’s”. Deze track is melodisch en meeslepend op een rauwe, bijna ongrijpbare manier. Hoewel “Nobody’s” na iets meer dan twee minuten al voorbij is, blijft het refrein lang plakken. De centrale gitaarlijn is dromerig en ietwat afwezig, waardoor er een bijzondere atmosfeer gecreëerd wordt. Touché Amoré speelt met terughoudendheid op een manier die lastig te beschrijven is, maar na het luisteren van de eerste track heb je zonder twijfel trek in méér. Een geslaagde opener.
Een album van Touché Amoré is als een kijkje in het hoofd van zanger Jeremy Bolm. Zijn teksten zijn doordrenkt in angsten, onzekerheden, verlies, pijn en allerlei andere nare dingen die helaas deel zijn van het leven. Dit is niet alleen het geval voor Bolm; ook wij als luisteraars zijn maar mensen en ook wij hebben het wel eens zwaar. Luister goed naar het tweede nummer op de plaat en dit wordt snel duidelijk. “Disasters” is snel, haastig en urgent, met teksten die over worst case scenarios en andere potentieel vervelende dingen gaan. Door tempo af te wisselen tussen nummers en snel van woede naar onmacht te springen bewaart Touché Amoré een bijzondere dynamiek op “Spiral In A Straight Line”. De teksten die deze dynamiek begeleiden zijn vaak neerslachtig, maar er gloeit ook een klein lichtje van hoop. Hierdoor is het geheel simpelweg onweerstaanbaar.
“Hal Ashby” klinkt als een smeekbede naar een onbekende ontvanger, gericht naar het oneindige. Muzikaal leent de track van emo en alt-rock, met gelikte gitaar lijntjes en beheerste drumritmes. Bij nummers zoals deze brengt eigenlijk alleen de ruwe stem van Bolm de muziek dichtbij het hardcore- of posthardcoregenre. Wellicht zal dit voor een aantal fans van de oude garde een afknapper zijn. Het moet gezegd worden: qua intensiteit is Touché Amoré door de jaren heen wat gematigd. Zelfs de snellere nummers zoals “Mezzanine” komen niet in de buurt van de ongeremde explosiviteit van hun eerdere platen zoals “…To the Beat of a Dead Horse”. Doet dit af aan de kwaliteit van de muziek? Absoluut niet. Als een soort goede wijn heeft Touché Amoré hun smaak ontwikkeld en misschien zelfs geperfectioneerd. Die eerder genoemde jeugdige energie is nog steeds aanwezig, maar ook de meer zachte invloeden hebben hun plek gevonden. “Force of Habit” en “This Routine” zijn prachtige emotionele nummers. Het gitaarspel van Clayton Stevens staat hier op de voorgrond wanneer nodig maar werkt ook uitstekend als het iets meer naar de achtergrond verdwijnt.
Tegen het eind van “Spiral In A Straight Line” komen er nog twee noemenswaardige features voorbij. Gitarist en zanger Lou Barlow, bekend van Sebadoh en Dinosaur Jr., leent zijn werk aan het zwaarmoedige “Subversion (Brand New Love)”. De uithalen van Bolm aan het einde van de track vallen niet helemaal goed op hun plek, maar voor de rest voelt dit nummer als een soort hoognodige avondwandeling na een stressvolle dag. De afsluiter van de plaat, “Goodbye For Now”, geeft de spotlight aan Julien Baker in alweer de derde samenwerking tussen Touché Amoré en de zangeres. Haar loepzuivere zang is een ongelofelijk goede match met de ongepolijste schreeuw van Bolm en het opzettelijk onrustige spel van drummer Elliot Babin. Op een hoge noot sluit het album af en eigenlijk wil je meteen weer vanaf het begin opnieuw beginnen.
Beoordeling: 8,5/10
Releasedatum: 11 oktober 2024
Label: Rise Records
Dit album of duizenden andere topalbums op cd of vinyl aanschaffen? Je koopt ze hier!