These Go To Eleven is een maandelijkse gratis show van drie luide gitaarbands die plaatsvindt in Hedon, Zwolle. De show is opgericht door frontman Seb Dokman van Paceshifters, een alternatieve rockband uit de omgeving. Met These Go To Eleven wil Dokman meer aandacht genereren voor gitaarbands. Op 31 maart vond de festivaleditie plaats en NINE:32 was erbij!
These Go To Eleven trapt af in de grote zaal met Money and the Magnetic Spaceshifters: een draaimolen van Zwolse muzikanten die samen een soort gelegenheidssuperband vormen. Leden van Money & the Man, Paceshifters en Magnetic Spacemen leveren allen een bijdrage aan een aantal covers om het publiek op te warmen. De gespeelde covers zijn even divers qua genre als de line-up van de dag zelf. Zo wordt “MYSTERY” van Turnstile afgewisseld met “Substitute” van The Who en komt ook “Born to Lose” van Johnny Thunders voorbij.
De gehele dag door wisselen de grote zaal en de kleine zaal elkaar af. Dat is op zich ideaal, maar wanneer de halve grote zaal vervolgens naar de kleine zaal verhuist voor BlackboxRed, kan de andere helft er al niet meer in. Voor de bands op het podium is het natuurlijk wel fijn dat de zaal vol staat! Het publiek in de uitpuilende kleine zaal wordt getrakteerd op zware grunge met een element van drone en een interessante ritmische samenwerking tussen gitaar en drums. De intensief starende gitarist en zangeres Eva daagt het publiek uit, terwijl de wisselende drumstukken het gevoel van de steeds herhalende gitaarriff bepalen.
De enigmatische postpunkachtige muziek wordt voortgezet door het Britse Beige Banquet. Vroeg in de set speelt de band “Substance (Sustenance)” van het nieuwe album “Ornamental Hermit“, dat medio maart uitkwam. De basis van de muziek is een focus op simpele en drijvende ritmes, geaccentueerd door interessante percussie-elementen. Een interessante band om live te zien, maar helaas houdt het publiek de boot nog wat af.
Daarna sluipen we snel weg naar het ‘geheime’ podium, in een van de oefenruimtes van Hedon. Daar speelt Man as Plague, een Nederlandse band die deathmetal en deathcore mixt tot een brute aanval op je gehoor. In de hele kleine ruimte weet de band het publiek mee te krijgen. Het gebrek aan podium geeft de zanger de gelegenheid het publiek in te lopen en zelf de moshpit te starten. Eenmaal gestart, stopt de pit niet meer. Er wordt bij “Portal” meegebruld en er wordt zelfs nog even gecrowdsurft. Man as Plague krijgt daarmee als eerste band het publiek echt aan het bewegen!
Daarna is het de beurt aan Tusky in de grote zaal, de band die later dit jaar ook op Jera on Air staat. Ontstaan uit de as van John Coffey doet de band het nu zonder directe link met die andere Utrechtse groep. Tusky speelt een mix van poppy punkrock en hardcore, waarbij richting het eind van de set het steeds zwaarder wordt. Ook hier besluit de zanger Vladimir Stevic zelf het publiek in te duiken omdat hij meer beweging wil zien. Hij krijgt waar hij om vraagt en zoals bij Man as Plague het geval was, is de ban gebroken en blijft Hedon in beweging. Het enige puntje van kritiek is dat de band graag wil dat het publiek meezingt met “Serenade Me (Forever)”, maar het is erg lastig te verstaan wat de tekst precies is. Dat maakt meezingen natuurlijk wat moeilijk.
Humour is een Schotse band die wel een beetje omschrijft waar These Go To Eleven voor staat: het is luide, creatieve, enigmatische rock en niet geschikt voor de radio. Vocalist Andreas Christodoulidis zingt, schreeuwt, spreekt, maakt geluidjes en kijkt in trance het publiek in. De band is zeker een ‘acquired taste’ waarbij menig luisteraar zal afknappen op de vocalen. Maar voorbij de zang luisterend hoor je interessante contrasterende gitaardeuntjes en drumpartijen waarbij de cymbalen veelal achterwege worden gelaten.
Daarna speelt Truckfighters in de grote zaal. De Zweedse band werd door Queens of the Stone Age-zanger Josh Homme geroemd als ‘de beste band die ooit heeft bestaan’. Niet geheel verrassend dus dat deze band de eerste is voor wie de grote zaal ook helemaal vol staat. Dat de band al een aantal jaren meegaat is ook positief te zien op het podium. De band klinkt dik en zwaar maar ook helder, waardoor de groovy, desert/stonerrock van de band goed overkomt. Gitarist Niklas Källgren loopt en springt over het podium alsof het zijn natuurlijke habitat is, speelt de gitaar achter zijn hoofd en laat het publiek op de gitaar slaan aan het eind van een solo. Een hele sterke set van een ervaren band!
Dat Magnetic Spacemen een thuiswedstrijd speelt, is na de eerste noot al duidelijk. Het is de zevende keer dat de band in de kleine zaal van Hedon speelt en de dansbare garagerock is een hit bij de aanwezigen. Het dansende publiek, vol met vrienden van de band, brengt een aanstekelijke energie over op het publiek dat minder bekend is met de band. Heel handig, ook als de band halverwege de set geen bier meer heeft. Zo geregeld! Dat doet echter niets af aan de aanstekelijkheid van de gespeelde liedjes: die zijn gewoon lekker en verdienen het om op gedanst te worden.
De dansbare energie wordt feilloos meegenomen van de kleine naar de grote zaal, waar de afsluiter van de dag, Iguana Death Cult, dankbaar gebruik van maakt. Halverwege de set van de Rotterdamse garagerockband complimenteert de zanger, het zweet van zijn hoofd gutsend, het publiek: ‘Jullie zijn leuk, Zwolle!’ Wanneer er nog een surprise blaasinstrument tevoorschijn wordt gehaald en de zanger met een percussie-instrument door het publiek heen loopt, is de avond compleet.
Daarmee is de festivaleditie van These Go To Eleven ten einde. Op donderdag 3 mei 2024 is de volgende show met Bowl, Stay Idle en Pelican Dealer.