Op woensdag 9 oktober 2024 wordt de Tilburgse 013 omgetoverd tot een glamrocktempel. Op het programma staat de co-headlinetour van Barns Courtney en The Struts in de mainstage. De Britse bands hebben als support James Bruner uit Nashville, Tennessee, meegenomen.
Om 19.00 uur trapt James Bruner in een nog vrij lege zaal af: enkel hij en zijn elektrische gitaar betreden het podium. Halverwege voegt de rest van de band zich één voor één toe. Direct vanaf het begin is duidelijk dat deze supportact prima in het straatje past van de rest van de avond. Er wordt dan ook flink meegeklapt en de hoofden knikken.
Tegen het einde stelt Bruner zijn band voor, gevolgd door de track “Alibi” met live een opvallende basdrum in het begin. Het duurt dan ook slechts vier slagen voordat het hele publiek meeklapt. Tijdens het laatste nummer gaat het shirt van de frontman uit en klimt hij het podium af. De laatste noten zingt hij vanuit de barrière bij het publiek. Een zeer geslaagde openingsact!
Na een korte pauze knalt Barns Courtney zijn set open met “Fun Never Ends” en dat is duidelijk het motto van vanavond. Deze opener wordt in een rap tempo opgevolgd door de zeer catchy track “London Girls“. De band knalt het een na het andere nummer de zaal in en vanaf moment één wordt er door het publiek flink meegezongen. De handen gaan continu hoog de lucht in om mee te klappen, zelfs zonder dat erom gevraagd wordt. De frontman slingert bij elk nummer wel een paar keer zijn microfoon door de lucht, wat hier en daar soms een schrikmomentje oplevert. Hoe dan ook is de set van Barns Courtney energiek, strak en zorgt voor een plezierige sfeer!
Bij “Glitter & Gold” heeft de frontman een uitdaging voor het publiek. “I am flesh and I am bone
Arise, ting ting, like glitter and gold” moet worden meegezongen. De 013 vult zich met luidkeelse samenzang. Het nummer “99” heeft ook een uniek moment vanavond: er wordt een fan op het podium uitgenodigd om gedurende het nummer een aantal foto’s te maken met zijn Polaroid camera. Naast deze tracks staan ook “Supernatural“, “Young In America” en “The Kids Are Alright” nog op de setlist van meer dan uur.
Nu we tegen het einde van de set gaan, wordt er nog een extra tandje gas bijgegeven. De band is vanavond sowieso in topvorm als het gaat om het ophypen van het publiek en dat terwijl er superstrak gespeeld wordt. De frontman springt zelfs bij “Kicks” het publiek in om even over de eerste rijen te crowdsurfen. Bij setafsluiter “Fire” gaat hij opnieuw de zaal in, maar eerst laat hij iedereen naar de grond gaan. Vervolgens springt iedereen rondom hem heen en blijft een gierende gitaar doorklinken terwijl de band het podium verlaat. Het is hopen voor The Struts dat het publiek nog wat kracht over heeft, want wat een energie levert Barns Courtney!
De 013 krijgt net geen halfuur de tijd om weer even op te laden voordat de avond doorgaat met The Struts. Er wordt geopend met “Primadonna Like Me” en vanaf dat moment is duidelijk dat ook deze set geladen is met uitbundige energie! Als je de band al eerder live hebt gezien, weet je dat ze live extraatjes toevoegen aan de nummers zoals hier en daar een (langere) gitaarsolo. Voeg daar de bewegelijkheid en dansmoves van frontman Luke Spiller aan toe en je weet dat dit geen band is die hun plaat speelt, maar het publiek een unieke show voorschotelt. En daarbij is dan ook nog eens alles retestrak.
Naast nummers als “Body Talks“, “Crazy Dirty Money” en “Kiss This“, wordt er ook een gloednieuw nummer gespeeld: “Can’t Stop Talking“. En zoals we vaker horen in nummers van The Struts heeft deze track een prima meezingriedeltje. Voordat “Can’t Stop Talking” van start gaat, leert Spiller het publiek het deuntje van deze hagelnieuwe track: “Nananana-na“. Zo krijg je het publiek wel enthousiast met een onuitgebracht nummer en dat bewijst opnieuw dat The Struts een echte liveband is.
Tegen het einde vinden we “In Love With a Camera” en “Put Your Money On Me” op de setlist. Bij laatstgenoemde daagt de band het publiek uit tot een ware battle: welke kant kan het hardste meezingen? Spiller loopt de zaal door en verdeelt daarmee, als een soort Mozes die de zee opent het, publiek in twee delen. De “Oh yeah’s” worden uiteraard uit volle borst meegezongen. Eenmaal terug op het podium is het tijd voor echt de laatste track, “Could Have Been Me“, want een toegift is er vandaag niet in 013.
De Tilburgse zaal werd vanavond getrakteerd op een uitbundige avond, waarbij geen één band onderdeed voor de ander. Kwam je voor de één, dan ging je waarschijnlijk met wat nieuwe muziek van de ander naar huis. Dit zijn de shows zoals we die graag zien: muzikaal sterk, een line-up die naadloos op elkaar aansluit, precies genoeg interactie en vooral heel energiek!