Een perfecte nazomerse dag wordt op zaterdag 21 september in de Eindhovense Dynamo afgesloten met een show door Stand Atlantic. Gewapend met het nieuwe album “Was Here” komt de Australische band laten zien wat dit nieuwe tijdperk te bieden heeft.
De avond gaat van start met Slowly Slowly, die er zeker geen gras over laten groeien. Flinke slagen op de drums openen de set, waarmee het publiek wat overrompelt wordt. Na het eerste nummer laat frontman Ben Stewart al horen dat hij een woordje Nederlands kan: “bedankt, bedankt!“. Slowly Slowly zet een lekkere, strakke set neer die doordrenkt is van de energie. Nieuwe en oudere nummers worden afgewisseld, waaronder de single “Gimme the Wrench“. Terwijl de laatste klanken van de gitaar de zaal vullen, gaat drummer Patrick Murphy op zijn drumstel staan en bedankt de zaal voor een heerlijke set waarvan zowel band als publiek genoten heeft.
Na Slowly Slowly is het de beurt aan Honey Revenge. Zodra gitarist Donovan Lloyd het podium opkomt begint hij fanatiek te klappen, waarmee hij gelijk het hele publiek meekrijgt. Dat zorgt voor een goede entree voor zangeres Devin Papadol. De sfeer zit er gelijk goed in: al bij het tweede nummer, ”Recipe for Disaster”, staat de hele zaal mee te springen. Niet veel later springt Papadol het publiek in, en ontstaat er een gigantische moshpit. Honey Revenge zet een vrolijke set neer met veel uptempo nummers. Gitarist Lloyd fietst heerlijke, kleine solootjes door de tracks heen. De band eindigt hun set met ‘Are You Impressed?‘ en ‘Airhead‘, die allebei meegezongen worden door de eerste rijen van het publiek. De combinatie van vrolijke nummers waar meegesprongen wordt en het wat zwaardere werk waarbij moshpits losbarsten maakt dat Honey Revenge het publiek goed warm heeft gekregen voor headliner Stand Atlantic.
De hele zaal wordt donker en enkele seconden later zien we zangeres Bonnie Fraser het podium op lopen. Belicht door rode spotlights begint ze de set van Stand Atlantic met ”WAKE UP-SIT DOWN-SHUT UP”. Vrij snel komt de rest van de band ook het podium op en begint het hardere werk. Tijdens ”Jurassic Park” gaan de rookmachines aan, en de eerste crowdsurfers gaan ook de lucht in. Dit ruige werk wordt nog even voortgezet met ”KISSIN’ KILLER COBRAS”. Bassist Miki Rich speelt een zware baslijn en ook gitarist David Potter laat van zich horen. Het deel van het publiek dat nog op de grond staat schreeuwt en springt mee. Aan het einde van het nummer laat Fraser horen dat ze goed kan screamen – het is duidelijk dat Stand Atlantic steeds meer van poppunk naar de kant van rock en misschien zelfs wel metal verplaatst.
Daarna is het tijd voor de fans om te laten horen wat ze in huis hebben. Fraser kondigt aan dat het publiek een taak krijgt, namelijk het schreeuwen van ‘hell yeah!‘. Het grootste deel van het publiek weet al wat er komen gaat: het is tijd voor ”Sex On The Beach”. Deze stevige track wordt bijzonder goed ontvangen in Dynamo. Niet gek ook, als je ziet hoeveel energie niet alleen Fraser, maar ook de rest van de band stopt in hun set. Drummer Jonno Panichi houdt zich niet in, en zorgt hiermee voor een goede basis van de energieke show die Stand Atlantic neerzet.
Na ”Sex On the Beach” speelt Stand Atlantic een aantal nummers van oudere albums. Je merkt dat tijdens tracks als ”Lavender Bones” en ”Hate Me (Sometimes)” de band teruggaat naar hun poppunk roots. De baslijnen zijn iets minder zwaar en ook de gitaarriffs klinken wat lichter. Je merkt aan het publiek dat er veel fans zijn die al lang luisteren naar de band. Deze wat oudere hits worden zeer goed ontvangen. Daarna is het tijd om het echt even rustig aan te doen. Fraser zet, begeleid door Potter op de piano, ”Toothpick” in. ”Toothpick” heeft hier twee speciale elementen: er zit een stukje van ”Drops Of Jupiter” van Train in én er komt een fan het podium op om een stukje mee te zingen. Als fan Roos begint met zingen wacht het publiek heel even af, maar al snel blijkt dat ze het hardstikke goed doet. Er komt een groot applaus voor Roos uit de zaal! Dit stukje van de set heeft nog een bijzonder element. Het is de verjaardag van gitarist Richi, en dat betekent zingen! De Nederlandse fans verwennen hem met een mooi, Nederlandstalig verjaardagsliedje. Je merkt dat een deel van het publiek nu wat onrustig wordt: wanneer gaan we weer door met het hardere werk?
Na dit rustige stukje beukt Stand Atlantic weer flink door. Tracks als ”NOSE BLEED” en ”Pity Party” zorgen ervoor dat iedereen die even stilgestaan heeft, weer flink aan het moshen is. Fraser laat tijdens ”Pity Party” horen dat ze flinke uithalen in zich heeft. Deze energie dreunt nog even verder. Tijdens het ruige ”CRIMINAL” ontstaan er grote moshpits. Deze track heeft bijna iets metalachtigs in zich: de scherpe gitaren en harde drums zorgen voor een donkere sfeer. De band eindigt, voor ze nog even terugkomen, met hitsingle ‘deathwish’. Dit kan je alleen maar meeschreeuwen, en dat is dan ook wat het publiek doet.
Ja hoor, de band komt nog even terug. Ze beginnen de encore met ”Coffee At Midnight”. Het nummer is al aardig wat jaartjes oud, maar de energie die het oplevert is nog altijd even hoog. Als allerlaatste wordt ”GIRLS” ingezet. Hiervoor komt Honey Revenge zangeres Papadol nog even het podium op. Nog één keer gaat de zaal helemaal los, en dan verdwijnt de band toch echt van het podium. Op dat moment wordt ”We Like To Party” van Vengaboys afgespeeld, wat iedereen een laatste kans geeft om nog één dansje te doen.
Stand Atlantic liet in Dynamo zien geen onschuldig poppunk bandje meer te zijn. De ruigere tracks van het nieuwste album ”WAS HERE” vertalen zich live erg goed. De band wist met dit wat pittigere concert het publiek goed mee te krijgen: er werd meegeschreeuwd, gesprongen, gemosht en vooral meer gecrowdsurft dan de beveiliging van de zaal leuk vond. Stand Atlantic zorgde voor een overtuigende show.