De Japanse mathrockband Sokoninaru heeft 14 september hun zevende EP uitgegeven, en het heet “Keimoushite, jinjou ni”. De band staat bekend om hun complexe werk dat we zeker ook op dit schijfje kunnen verwachten. Maar zal hen ook iets nieuws te bieden hebben?
De eerste tonen van “Akatsuki o ninau” beloven direct al chaos. De gitaar en drums spelen complexe stukken die samen toch goed klinken. Het is misschien overweldigend voor het ongetrainde oor, maar als je enkele keren hebt geluisterd kun je de orde in de chaos herkennen. Dat moet echter niet het gehele nummer doorgaan, en dat gaat het gelukkig ook niet. Na zes seconden komt er een herkenbare doch ingewikkelde riff, maar die je niet overrompelt als een lawine van geluid. Dat geldt ook voor de coupletten en de refreinen. Sokoninaru zoekt de scheidslijn tussen onherkenbaar en indrukwekkend complex op, zodat de luisteraar niet afhaakt. Vooral de melodie van de zang maakt de track tot een geheel dat de chaotisch-lijkende stukken behapbaar maakt.
De tweede track, “nocturne”, begint een stuk rustiger met een akkoordenprogressie op de gitaar. Maar dan komt de basgitaar er even bij om helemaal zijn eigen ding te doen, en al snel wordt het hele lied intenser. Toch is het niet zo ingewikkeld als het voorgaande nummer en dat maakt het een stuk makkelijker om te beluisteren. Er zit ook nog een breakdown in het nummer, waarbij gitarist Juko Suzuki een technisch uitdagend stuk speelt. Het blijft goed te verteren door de stevige beat en het feit dat het niet te lang doorgaat. Sokoninaru slaagt er tot nu toe goed in om de balans te bewaren. Na de brug heeft drummer Shouto Saito nog even flink de kans om te shinen en dat klinkt heerlijk. Hij zit nog niet lang in de band, maar het is duidelijk dat hij helemaal zijn plekje heeft gevonden.
De single “Saitei” is een typische Sokoninaru-track, maar daarom absoluut niet minder goed. Technische hoogstandjes en ingewikkelde riffs: dat is waar het om draait. In het couplet is het nu de beurt aan bassist Misaki Fujiwara om in de spotlight te staan. De herkenbare riffs in en na de refreinen maken het ook nog eens tot een heerlijk pakkend nummer. Opvallend is het gebruik van de koebel: voor een seconde stoppen alle instrumenten en is er alleen een slag op de koebel. Dan barst alles weer los. Het heeft haast een humoristisch effect.
“Het draait hier niet om de complexiteit, maar om de gevoelens die het bij de luisteraar oproept.”
Van dat typische Sokoninaru-werk gaan we naar twee meer experimentele nummers. De eerste is “Hyoujou no maisou (ultimate mix)”, waarvan een eerdere versie verscheen op een kerstcompilatiealbum. Het is gelukkig niet zó kerstachtig dat je het alleen in december kunt luisteren, maar het heeft zeker een prettige, winterachtige sfeer. Het is een bijna rustig lied – maar net niet helemaal, want Saito gaat helemaal los op het drumstel. Het draait hier niet om de complexiteit, maar om de gevoelens die het bij de luisteraar oproept. Dat is flink anders dan wat Sokoninaru normaal doet, maar het werpt zijn vruchten af: het is een prachtig nummer dat een favoriet van velen zal worden.
Het tweede experimentele nummer is “bad blood”. Het opent met een drumbeat, waar al snel gesproken woord bij komt. Voor een band die normaal gesproken leunt op complexiteit is dit stuk haast minimalistisch te noemen. Dan komen er synths bij terwijl de zang van Fujiwara op de achtergrond te horen is. Het lijkt naar iets op te bouwen, maar het is een anticlimax: het stuk dat volgt is haast geen muziek meer te noemen. Het ritme is bijna onherkenbaar en er zit weinig melodie in. Het zijn interessante keuzes, waar de band gelukkig niet te ver mee gaat: het is slechts een kort stuk. In plaats van dat het stoort, grijpt het je aandacht juist voor de track als geheel.
Het schijfje sluit af met de titeltrack “Keimoushite, jinjou ni”. De coupletten zijn vrij moeilijk te volgen, maar het refrein is heerlijk pakkend en je wilt al snel meezingen – ondanks dat het Japans is. Het is een afsluiter die na afloop lekker in je hoofd blijft hangen.
Sokoninaru levert goed werk op “Keimoushite, jinjou ni”. Het is herkenbaar Sokoninaru, en de band weet toch ook genoeg te experimenteren en zichzelf uit te breiden. De EP biedt ook voldoende afwisseling, wat ervoor zorgt dat je het zonder problemen op repeat kan draaien. Probeer het maar eens, zouden wij zeggen.
Beoordeling: 8,5/10
Releasedatum: 14 september 2022
Label: Koga Records