Van vrijdag 11 juli tot en met zondag 13 juli vond Sjock festival voor de 49ste keer plaats in het Belgische Gierle. Met de slogan ‘Your Rock ‘n’ Roll Highlight of the Year’, headliners zoals Refused, Bouncing Souls en Turbonegro en een perfecte weersvoorspelling beloofde het een heerlijk festivalweekend te worden.
Sjock wordt het best bewaarde festivalgeheim van Europa genoemd en dat is niet voor niks. Slechts een simpel klein wegwijsbordje vertelt je dat je rechtsaf moet slaan naar het festivalterrein om vervolgens een stukje door het bos te moeten steken. Dit is een festival waarbij de ingang gewoon een metalen hek is en je makkelijk heen en weer kan lopen naar je auto of tent, zonder bang te zijn dat je bij terugkomst aan moet sluiten in de rij.
Bloedhete moshpit
Zaterdagmiddag is het terrein zonovergoten als de Australische punkrockband Civic op de Main Stage staat. De band bracht onlangs een nieuw album uit en staat bekend om hun energieke shows. Op het grote podium komt dit helaas iets minder goed over, maar Civic speelt een strakke set. Veel mensen proberen beschutting te zoeken in randjes schaduw, maar gelukkig staan er op het veld genoeg mensen met energie om een moshpit te bouwen. Een crowdsurfer maakt gebruik van de gelegenheid en ligt met zijn armen achter zijn hoofd te zonnebaden op het publiek.
Punkrock met zonsondergang
Later op de dag, als de zon begint onder te gaan, staat Bouncing Souls op de Main Stage. Zodra het eerste nummer, “Hopeless Romantic“, wordt ingezet rent het publiek naar voren met gebalde vuisten in de lucht. Klaar om een uur lang los te gaan. Zanger Greg Attonito geeft aan dat zonsondergang zijn “favorite time to rock” is en het publiek is het daar duidelijk mee eens. Door de continue moshpit op de ondergrond van droog zand verdwijnt de band achter een gordijn van opvliegend stof. Ervaren Sjock-gangers zijn hierop voorbereid en bedekken hun neus en mond met een sjaal of mondkapje. Elk nummer van Bouncing Souls wordt door het publiek woord voor woord meegeschreeuwd. Een akoestische versie van “Ghosts On the Boardwalk“, waarbij Attonito alleen op het podium staat, geeft ondanks de warmte kippenvel.
Rondvliegende bierbekers
Terwijl Turbonegro zaterdagavond op de Main Stage staat, zijn er opvallend weinig leden van de Turbojugend aanwezig op Sjock. Of misschien is het gewoon echt te warm om de jas te dragen vandaag. De band maakt er in ieder geval een feestje van en het publiek mosht en zingt mee. Bij “All My Friends Are Dead” wordt iedereen gek, rennen mensen naar voren en tilt een groepje mannen hun vriend op. The Duke of Nothing (zanger Tony Sylvester) vraagt wie er zin heeft om stomdronken te worden voordat het nummer “Wasted Again” wordt ingezet en het publiek reageert met gejoel en het gooien van bekers bier. Hier kun je gewoon nog ouderwets met je beker smijten en hoef je ‘m niet in te wisselen voor een nieuwe. De volgende dag worden ze wel opgeraapt door kinderen die ze weer inwisselen voor een muntje waarmee ze een flesje Fanta kunnen halen. Turbonegro vermaakt het publiek met hun showmanship en meezingers zoals “The Age of Pamparius“. Tegen het einde worden de toeschouwers in tweeën gedeeld. De ene helft krijgt de opdracht te zingen “whoahoahoah” en de andere helft “I Got Erection!“. Sylvester rolt, ligt en kruipt over het podium en brengt de show tot een hoogtepunt.
Rustig de dag beginnen
Op zondagmiddag staat Schotse folkpunkzanger Billy Liar klaar op de Bang Bang Stage om de dag af te trappen. Als hij begint staat er slechts een handjevol mensen, maar zijn stem trekt al snel meer publiek aan. Waar hij op plaat met een hele band te horen is, staat hij vandaag op Sjock slechts in zijn eentje. Ondanks dit praat hij voor tien en heeft ontzettend veel interactie met het publiek. Het is een genot om naar te kijken en te luisteren. Zowel naar zijn eigen werk zoals “Ostrich” en “Pills” als naar covers van Rancid’s “Olympia, WA” en The Replacement’s “Bastards of Young“. Bij laatstgenoemde komt zanger Aaron ‘Rev’ Peters van The Drowns het podium op om mee te zingen. De artiesten zijn momenteel samen op tour en vanavond zal Peters met zijn band op hetzelfde podium staan. Billy Liar maakt indruk op deze zonnige zondagmiddag en belooft dit jaar nog terug te komen naar onze kant van het kanaal.
Wervelwind in de moshpit
Op de Main Stage is het tijd voor Wine Lips. Twee jaar geleden stond de Canadese band ook op Sjock, maar toen nog op de kleinere stage. Dat ze het grote podium ook prima kunnen hebben is direct duidelijk, want er staat meer dan genoeg publiek klaar. Wine Lips doet het goed en lijkt hiervoor te zijn gemaakt. De band maakt gebruik van de ruimte op het podium en het publiek mosht erop los. De fuzzy garagerock slaat goed aan en er wordt luidkeels meegezongen met onder andere “Choke“, “Get Your Money” en “Tension“. Ook nu vliegt het zand in het rond en is het onmogelijk om niet bedekt te worden met een laagje stof. De circlepit die losbreekt bij “Eyes” helpt hier niet bij en creëert een wervelwind die zelfs de securitymensen bereikt. Tijdens “Suffer the Joy” is er tijd voor een muzikaal intermezzo waarbij iedereen zijn dansmoves de vrije loop kan geven en de crowdsurfers hun slag slaan.
Jong en oud gaat los
The Drowns uit Amerika staat klaar voor een punkrockparty. Zanger en gitarist Aaron ‘Rev’ Peters kondigt zijn band aan als een ‘Rock ‘n’ Roll thunderbolt’ dus dat kan niet anders dan keihard inslaan. En dat doet het zeker, het publiek staat geen enkel moment stil. Dat is ook haast onmogelijk op de snelle, keiharde punkrock die The Drowns laat horen. Er wordt gestagedived tijdens “Blacked Out“, gedanst op het podium bij “Just the Way She Goes” – door zowel de band als toeschouwers – en aan de rechterkant staat een klein jochie de hele tijd luchtgitaar te spelen. Gitarist Christian Martucci loopt geregeld naar hem toe om “samen” een stukje gitaarspel te doen. “Cue the Violins” wordt geïntroduceerd als een nummer voor de aanwezige vrouwen waarbij de frontman sorry zegt voor alle vervelende mannen op de wereld. Alle vrouwen kunnen even goed losgaan in de moshpit zonder zich zorgen te hoeven maken, en dat doen ze! The Drowns sluit af met de woorden waarmee ze elke show afsluiten: “We will forever be anti racist and anti fascist” voordat ze de set uitknallen met een cover van Dead Kennedys‘ “Nazi Punks Fuck Off“.
Sjock 2025 was een zonovergoten rock ‘n’ roll festijn waar op slechts drie stages meer dan genoeg te zien en te ontdekken viel. Waren er ook nadelen? Nou, als het uitverkocht is – en dat was het zaterdag – dan is het toch wel erg druk. Zeker als iedereen tegelijkertijd verkoeling zoekt of gebruik wilt maken van het enige aanwezige toiletpunt. Als dit festivalgeheim uitkomt en meer mensen hun weg naar Gierle vinden, zal er logistiek gezien wel wat werk aan de winkel zijn.
Wil jij dit volgend jaar ook meemaken? Blokkeer dan vrijdag 10 tot en met zondag 12 juli 2026 alvast in je agenda voor de 50ste verjaardag van Sjock!