Pinegrove, het emo- en indie-ensemble rond duo Evan Hall en Zack Levine, brengt met “11:11” zijn vijfde studioalbum uit. De band wandelt op het album langs een precaire lijn tussen hopeloosheid en strijdvaardigheid, maar lukt het ze die lijn vast te houden?
“11:11” is schaamteloos politiek van aard. De albumcover en titel zijn symmetrisch, met de albumtitel precies in het midden. De donker- en lichtgroene vlakken doen denken aan doolhoven maar ook aan de rijen van gewassen die je ziet wanneer je in vogelvlucht over landbouwgrond vliegt. Niet verrassend dan dat “11:11” voornamelijk gaat over klimaatproblematiek. Het album opent met “Habitat”, wat een écht openingsnummer is: het bereidt je zowel muzikaal als thematisch voor op de rest van het album. De dynamiek in de muziek, van zacht en kwetsbaar naar luid en levendig, is over het hele album te vinden. Dat Pinegrove niet bang is om de muziek te laten meanderen blijkt uit de tweede helft van het bijna zeven minuten durende liedje. Het is een heel mooi opbouwend crescendo waarin de combinatie van emo, indie en americana goed te horen is.
“Alaska” is een van weinige nummers op het album met een hoger tempo, maar ook hier blijft de dynamiek sterk aanwezig. Samen met “Orange” beschrijft de track de gevolgen van de opwarming van de aarde voor het Amerikaanse Mid-Westen. “Alaska” beschrijft een diagonale vlucht over de VS. Terwijl de piloot slapend in de cockpit zit, ziet zanger Hall constant vergelijkbare, symmetrische rijen gewassen. Zanger Hall zegt hierover dat dit symbool staat voor de hopeloosheid die je voelt nadat je je realiseert dat de mensheid constant dezelfde fouten blijft maken.
Pinegrove sluit de muziek, een waltz, en tekst perfect op elkaar aan, en je voelt de mix van tegenstrijdige gevoelens.
Die boodschap wordt nog eens extra kracht bijgezet op “Orange”, dat geschreven werd in de nasleep van de bosbranden in Oregon in 2020. “Today the sky is orange, and you and I know why,” maar de politiek zal er niets aan doen, dus is het aan ons om er wat aan te doen, zo luidt de boodschap hier. “Orange” is muzikaal gezien het hoogtepunt van “11:11″. Pinegrove sluit de muziek, een waltz, en tekst perfect op elkaar aan, en je voelt de mix van tegenstrijdige gevoelens. Het onderliggende en opzwepende hammondorgel in het tweede couplet, met de meeslepende zang van Hall, en de dynamische drumstukken, zetten je zeker aan het denken. Maar het voelt tevens als de soundtrack van een laatste dans voor het einde van de wereld.
Na “Flora”, waar de countryinvloed goed te horen is, volgen “Respirate” en “Let” , die een persoonlijke inkijk geven in de invloed van corona op het leven van Hall. Pinegrove klinkt dan vervolgens op “Swimming” weer heel kwetsbaar. De dynamiek hier wordt extra kracht bijgezet met strategisch geplaatste versnellingen en vertragingen. Wat ook zeker een compliment verdient is de geluidsproductie van het album. Het is knap hoe goed bijvoorbeeld de drums klinken, ook al worden ze op sommige plekken haast geaaid in plaats van geslagen.
Albumafsluiter “11th Hour” beschrijft de angst dat zij met de macht om écht wat te doen, te laat doorhebben dat ze dat moeten doen: “An actual emergency now, it’s really going down”. Het past dan ook helemaal in de boodschap van dit nummer en “11:11” als geheel dat het liedje zeer abrupt eindigt: de tijd is op.
Pinegrove levert met “11:11” een heel mooi en artistiek album op. De dynamiek en de productie weerspiegelen de precaire balans die de band bewandelt heel goed. De teksten zijn raak, poëtisch en meeslepend gezongen. Sommige liedjes missen wel een beetje de punch van tracks als “Habitat”, “Alaska”, “Orange”, en “Swimming”. Of het de band lukt om mensen aan te zetten tot activisme zal nog moeten blijken, maar dat hij zijn boodschap mooi heeft verpakt staat buiten kijf.
Beoordeling: 8/10
Releasedatum: 28 januari 2022
Label: Rough Trade Records