2023 was een bijzonder jaar voor MY FIRST STORY: elke maand bracht de band een nieuwe single uit. Nu worden al die nummers – plus een nieuwe track – eindelijk gebundeld in een album: “The Crown”. Maar vormt zo’n verzameling losse releases wel een goed geheel?
De nummers staan niet in volgorde van uitgave. Dat blijkt al bij de eerste track, “Listen”, die uitkwam in februari. Wat een opbouw heeft dit lied! Het begint met strijkwerk. Enkele violen worden pizzicato bespeeld – er wordt dus op getokkeld. Dat geeft het een extra ritmisch gevoel dat goed matcht met de rap van vocalist Hiroki Moriuchi. Het is een gewaagde combinatie die verdraaid goed uitpakt. Wanneer Moriuchi agressiever rapt en er een drummachine bij komt, gaat het energieniveau nog wat omhoog. Dat mondt allemaal uit in een uitermate teleurstellend refrein. Het is alsof de ritmes van de verschillende instrumenten niet goed op elkaar zijn afgesteld. Echt jammer, want de coupletten en de brug zijn super en het luisteren absoluut waard.
De tweede track, “Merry-Go-Round”, heeft ook nogal een verrassing de eerste keer dat je luistert. Net als zijn voorganger opent het met rap: MY FIRST STORY lijkt hier flink te putten uit hiphop. Na een tijdje komen er drums en elektrische gitaren bij, waardoor blijkt dat het toch een stuk rockender wordt dan het begin je deed vermoeden. Toch verwacht je niet wat er na het melodieuze refrein komt: een keiharde breakdown! Zo zwaar heeft MY FIRST STORY nog nooit geklonken! En direct daarna komt er een hyperactieve gitaarsolo. Allemachtig, wat lekker! Dat deze track niet helemaal goed samenhangt kun je de band nu wel vergeven.
Helaas hebben we de twee hoogtepunten van het album nu gehad. Door het album zo gewaagd te beginnen valt alles wat erna komt een beetje tegen. “Tokyo Midnight”, “Halcyon”, “Ambitious” … Allemaal zijn het prima tracks, maar door hun plaats op het album komen ze niet goed uit de verf. En dat is niet de enige fout die MY FIRST STORY maakt wanneer het aankomt op de volgorde van de songs. Na “Ambitious” komt “Nijuuoku kounen no koi”. Beiden maken gebruik van dezelfde truc: voor het laatste refrein wordt gemoduleerd – alle noten gaan een stukje omhoog. Het is een effectieve manier om dat laatste refrein net wat extra pit te geven, maar het verliest wel wat kracht als je het op twee tracks achter elkaar doet. Ten slotte: hoewel de eerste twee liedjes begonnen met rap, wordt er voor de rest van het album geen woord meer over hiphop gerept. En breakdowns zijn er al helemaal niet: we krijgen nog slechts één scream te horen … in de achtergrond. De luisteraar wordt nogal op het verkeerde been gezet!
Maar niet alles wordt overschaduwd. “Shinkirou” is het benoemen zeker waard. Vanaf de eerste seconde schieten we in een apart ritme en na nog een paar seconden gaat het refrein van start. Dan een apart elektronisch stuk, een kort couplet, gevolgd door een rustig voorrefrein. Deze track schiet alle kanten op, maar door het stevige ritme hangt het toch nog aardig bij elkaar.
Bij “Boyfriend” krijgen we de smaak ook flink te pakken. De titel wekt verwachtingen: het is tijd voor een zoetsappige ballad. Niks is minder waar! Het opent met een intense gitaarriff met lekker veel palm-muted noten. Het refrein is onconventioneel: niks geen dikke powerakkoorden op de gitaar. Een dun lijntje moet genoeg zijn. De strijkwerk-achtige synths voorzien ons van een stevig ritme terwijl een tweede gitaar ook een deuntje speelt. Het klinkt allemaal niet als een groots, energiek refrein – het klinkt aardig ingetogen. En het werkt heerlijk!
“CRAZY BEAUTIFUL NIGHT” is ook een prima nummer, maar het gaat best hard op de synths. Dat is prima, maar het valt een beetje uit de toon met de rest van het album. Dat heeft ook wel synths, maar niet zo prominent als hier het geval is. “i don’t wanna be” is een nummer dat heerlijk mee te zingen is. Het helpt dat het refrein grotendeels in het Engels is, en dus niet in het Japans. Dit had zo de lead single kunnen zijn. “Ashen” klinkt ook als een lead single, maar dat komt omdat het verdacht veel klinkt als “Mukoku”, de eerste single van het vorige album “V”. MY FIRST STORY valt een beetje in de herhaling.
De laatste twee tracks hadden weg mogen blijven. De laatste track van het project kwam uit in december en is een live versie van “Home”. Het is voor Moriuchi een bijzonder persoonlijk nummer en fans die zijn levensverhaal kennen begrijpen dat. Echter zijn wij hier voor de muziek en kunnen we slechts stellen: ach, het is wel oké. Maar we hadden liever een nieuwe track gehad, opgenomen in de studio. Iets soortgelijks geldt voor TeddyLoids remix van “I’m a mess”. Het is prima dat het bestaat, maar als je een album uitgeeft willen we eigenlijk gewoon nieuwe muziek van je horen.
“The Crown” is een verzameling songs die, individueel gezien, variëren van ‘best goed’ tot ‘geweldig’. Maar echte samenhang lijkt er niet in te zitten. De volgorde laat ook te wensen over: veel tracks komen niet goed tot zijn recht. MY FIRST STORY heeft daar nogal wat kansen laten liggen. Maar ondanks alles blijven het gewoon lekkere nummers waar je graag naar luistert. Heerlijk als ze een keertje voorbij komen op shuffle.
Beoordeling: 7/10
Releasedatum: 8 mei 2024
Label: Intact Records