Drie jaar geleden verliet zanger Eloi Youssef Kensington, maar dat betekende niet het einde voor de band. Begin dit jaar werd Amerikaan Jason Dowd gepresenteerd als de nieuwe zanger en dat ging gepaard met de single “A Moment“. Op 28 november 2025 brengt Kensington dan eindelijk hun nieuwe album “First Rodeo” uit via Universal Music. Wat heeft dit nieuwe hoofdstuk te bieden?
De plaat opent met de eerste single “A Moment“. Een logisch beginpunt, maar ergens ook jammer. Doordat we dit nummer al meermaals gehoord hebben, wordt je toch minder snel het album ingetrokken. De muzikale omlijsting is de typische Kensington-sound en los van het stemgeluid is dit precies wat je van de band mag verwachten. De nummers die hierop volgen passen in hetzelfde straatje met kleine verschillen als het gebruik van een tamboerijn of echos. Het grootste verschil zit in de sfeer die een track neer weet te zetten. Zo ademt een nummer als “Sober” het gevoel van een filmische roadtrip. Die typische scène waarin de hoofdpersoon alleen over een lange weg rijdt, terwijl de zon ondergaat.
Hoewel het lijkt alsof Dowd weinig inbreng heeft gehad in het geluid van de band op “First Rodeo“, voelt “Lightning” bij de piano-intro direct anders dan de rest. De zang klinkt afwijkend, misschien iets persoonlijker of een eigener geluid. De gitaarsolo-achtige riff in de bridge geeft extra kleur en dit is een van de nummers waarin Kensington voorzichtig buiten de lijnen kleurt. Het maakt nieuwsgierig naar wat er zou gebeuren als ze dit vaker zouden durven in te zetten. Ook “Failure by Design” springt eruit, vooral door het kenmerkende gitaarriffje dat meteen een eigen identiteit creëert. Na een reeks tracks die qua structuur en sfeer redelijk dicht bij elkaar liggen, is dit nummer een welkome verrassing. Het soort track dat je oren weer even op scherp zet.
“Days Are Gone” heeft een behoorlijk meezingbare bridge, waardoor het nummer zo maar eens een livefavoriet kan worden. De herhaaldelijke zin “But I cannot let it go and meet somebody, but I gotta let it go and meet somebody“, kan zomaar eens een kippenvelmomentje bezorgen wanneer iedereen dit luidkeels in een uitverkochte Ziggo Dome meezingt. “I Could Be Wrong“, die daarop volgt, voelt ineens als een hele omschakeling. Het begint heel rustig en heeft een andere opbouw. Drie coupletten passeren voordat we bij het refrein aanbelanden. De zin “I could be wrong, I could be right” wordt continue herhaalt. Ondanks deze herhaling wordt het niet saai, doordat de muziek steeds steviger wordt en opbouwt. De vocalen volgen hierin waardoor de zin elke keer op een andere manier wordt gezongen. Het album eindigt uiteindelijk met een akoestische “Spell“. Het maakt het schijfje mooi rond, maar prikkelt niet genoeg om meteen weer op ‘play’ te drukken.
“First Rodeo” is een prima plaat en we horen niet ineens een radicaal andere band. Het gitaargeluid is dat typische Kensington-sound dat menigeen uit duizenden herkent. De strakke drums kleuren de tracks en het stemgeluid en -bereik blijft dichtbij het oude werk. Dat levert een solide, radio-vriendelijke poprockplaat waar ze hun succesformule op voortzetten. Maar met een nieuwe zanger verwacht je toch dat de band zichzelf iets meer zou uitdagen. Zeker op de nummers die niet direct als single worden uitgebracht. Die vernieuwingsdrang blijft helaas op “First Rodeo” uit. De formule is vooral vertrouwd. Soms te vertrouwd. Het voelt alsof Kensington nog steeds bouwt op het geluid dat hen groot maakte, maar daardoor ook een beetje blijft hangen in een comfortzone. Het werkt, maar het prikkelt niet. Is het een blijvende succesformule of graaft Kensington met weinig risico juist zijn eigen graf?
Beoordeling: 6,5/10
Releasedatum: 28 november 2025
Label: Universal Music