SENNA heeft na hun veelbelovende EP “A Moment Of Quiet” uit 2022 nu eindelijk hun debuutalbum uitgebracht: “Stranger To Love“. Met de plaat lijkt de Duitse metalcoreband een andere weg te zijn ingeslagen waarbij een meer popkant naar voren komt. Wij belden met gitarist Marcel Dürr om even over het nieuwe album te praten, hun aankomende tour, de shows met The Devil Wears Prada en hun herinneringen aan Nederlandse shows.
Hey Marcel, hoe gaat het met jou en de rest van de band?
“Het gaat goed! De weken richting de release waren erg druk, maar nu is het een stuk rustiger geworden. We kunnen weer wat meer vooruitkijken. We hebben echt heel lang aan deze release gewerkt, waardoor het bijna onwerkelijk voelt dat het nu eindelijk zover is. Er kwam veel bij kijken, veel persdingen, voorbereidingen, plannen. Nu is dat achter de rug en kunnen we wat meer ontspannen en uitkijken naar de tour en de shows die eraan komen. Dus ja, het gaat goed.“
Jullie hebben inderdaad onlangs het nieuwe album “Stranger To Love” uitgebracht. Hoe zijn de reacties tot nu toe geweest?
“Ik denk best wel goed! Ik denk dat het moment van de release van de single ‘Rain’ afgelopen jaar vooral heel spannend was voor ons, omdat het onze eerste nieuwe muziek was in ruim twee jaar. En omdat die track iets minder zwaar en juist wat poppier is, waren we best nerveus over hoe die ontvangen zou worden. Maar gelukkig viel het goed bij onze fans. Eigenlijk was dat bij elk nummer wel zo. Een punt van kritiek dat we soms horen, is dat de muziek misschien wat veilig is, toegankelijk, minder experimenteel. En dat is ergens ook terechte kritiek. Voor de EP hebben we wat meer geëxperimenteerd, maar ik denk dat we dit bij het album bewust niet hebben gedaan. Het was dus wel te verwachten. We wilden muziek maken die voor mensen makkelijk te begrijpen is, waar mensen snel verbinding mee voelen. En volgens mij is dat gelukt. Het is misschien niet het meest experimentele, maar ik ben er erg blij mee en mensen lijken er ook een goede connectie mee te maken.“
Muziek hoeft toch ook niet per se experimenteel te zijn?
“Nee precies. Wat me echt vleit, is dat veel mensen en vooral critici, duidelijk zien dat er meer achter zit dan alleen de standaard metalcoreformule. Veel bands hebben inmiddels wel door wat werkt en spelen daar dan op in. Maar ik denk dat veel mensen bij ons zien dat we de potentie hebben om meer te zijn dan dit. En ja, sommige mensen zijn misschien teleurgesteld in de zin van: dit had gedurfder kunnen zijn. Het had meer kunnen breken met de conventies. Dus ook al is de kritiek op zich terecht, voelt het voor mij ook als een soort compliment. Dat mensen zien dat we meer in huis hebben. Ze zien dat er interessante ideeën zijn, dat we als muzikanten duidelijk talent hebben en dan vragen ze zich af: ‘waarom maken jullie eigenlijk popmuziek?’ En ja, dat is op zich een terechte vraag.” -lacht
Zoals je al zei is “Rain” een van de eerste singles die jullie uitbrachten van het album “Stranger To Love“. Waarom kozen jullie juist voor die track?
“We hebben bij elke single die we uitbrachten van tevoren besloten: dit zijn de vijf of zes nummers die we vóór de release willen uitbrengen. ‘Rain’ was daar gewoon een van. Ik denk niet dat we daar nou echt een diepere motivatie achter hadden. Maar we vonden het nummer allemaal gewoon heel goed. Natuurlijk is het eerste nummer dat je uitbrengt na zo’n lange tijd belangrijk. Dus we wilden iets kiezen dat het album op een zo eerlijk mogelijke manier vertegenwoordigt. Bij sommige van de andere singles is dat wellicht wat minder het geval, want er staat ook best wat minder vrolijk werk op het album. ‘Rain’ sluit daar beter bij aan. Dus misschien dat dat meespeelde in de beslissing… maar eerlijk gezegd was het meer zoiets van: ‘Wat vinden we van ‘Rain’? Ja, top, laten we die doen.’ Klaar.“
Het album begint met “Hurricane”, een nummer met een vrij lange instrumentale intro. Was dat ook een reden om het aan het begin van het album te zetten of zat daar een andere gedachte achter?
“Nee, dat was eigenlijk precies de reden. Ik probeer me te herinneren hoe het precies ging, maar al vrij vroeg, toen ‘Hurricane’ nog maar een demo was, waren we er allemaal al van overtuigd dat dit de opener moest worden. We hebben de intro geschreven omdat het voelde als zo’n grote, krachtige opening. En toen dachten we: ‘ja, dit is echt het perfecte openingsnummer’. Voor een ander nummer zou zo’n lange opbouw wellicht niet zo goed werken. Het is namelijk niet echt iets wat we normaal doen, dat we een lange instrumentale intro hebben, en dat de zang dan pas na een minuut of zo begint. Maar bij dit nummer werkte het gewoon. We schreven het, we vonden het tof, en wisten: dit wordt sowieso de opener van het album. Sterker nog, nog voordat het nummer af was, gebruikten we het al als intro bij liveoptredens. We speelden dan alleen het stuk tot aan het eerste couplet en stopten daar. We hoefden het nummer nog niet eens af te maken, we vonden het gewoon meteen al heel goed zo.“
Jullie zeiden eerder al dat de nummers op het album verhalen zijn die niet per se uniek voor jullie zijn. Denk je dat mensen juist met die ‘gewone’ verhalen een diepere verbinding voelen?
“Ja, dat denk ik wel. Toen we begonnen of eigenlijk tijdens het hele schrijfproces, hadden we geen overkoepelend thema voor het album. We schreven gewoon nummer voor nummer. Als we een song goed vonden, dan hielden we hem. Soms schrijf je iets wat minder sterk is en dan laat je het weer gaan. Ook qua tekst werkten we heel intuïtief. We luisterden naar wat het instrumentale gedeelte bij ons opriep, welke richting het gevoel opging en dat verkenden we dan. Dus er zit geen grote verhaallijn in het album, maar we hebben wel geprobeerd om in elk nummer dat specifieke gevoel te vangen. En ik denk dat we daarin heel authentiek zijn gebleven. Er zit veel persoonlijkheid in de teksten, veel echtheid, maar je kunt niet van één nummer zeggen: ‘Dit is iets wat onze zanger letterlijk heeft meegemaakt’ of ‘dit gaat over de drummer.’ Het zijn geen biografische verhalen. Toch stoppen we er wel veel persoonlijke ervaringen in en ik denk dat mensen zich daardoor ook echt verbonden voelen met wat we maken. En dat is iets waar ik heel blij mee ben. Als je verhalen verzint, voelt het in het begin wat afstandelijk. Maar grappig genoeg merk ik dat ikzelf, en anderen in de band, steeds meer eigen dingen terugzie in die teksten. Soms lees ik iets dat ik zelf geschreven heb en denk ik: ‘Oh, dit raakt eigenlijk precies aan iets wat ik zelf meemaak.’ En dan denk ik: tja, het is eigenlijk logisch dat anderen dat ook hebben. Dat mensen zich herkennen in wat we maken. Dat maakt me echt trots. Zeker als ik terugkijk op onze eerste EP. Daar miste dat nog een beetje, vooral in de teksten. We waren nog zoekende naar wie we waren. Maar met ‘Stranger To Love’ voel ik dat we daar echt in gegroeid zijn. We voelen ons comfortabeler in het vertellen van dit soort verhalen.“
Was het een makkelijke of juist moeilijke keuze om op ‘Stranger to Love’ te komen als albumtitel?
“Het viel zeker onder de moeilijkere keuzes! Het is tenslotte ons debuutalbum, dus het moest echt goed voelen. We hebben er veel over gebrainstormd. ‘Stranger To Love’ bleef hangen, vooral omdat het, tenminste voor ons, gewoon goed klinkt. Het is makkelijk te onthouden, je kunt er een hele identiteit omheen bouwen. En het past ook bij de teksten, waar we het net over hadden. Veel van de teksten gaan over liefde. Niet in de traditionele romantische zin, maar meer zoals we die tegenwoordig ervaren. Vooral bij jongere generaties zie je dat ze opgroeien met dingen als mentale gezondheid, identiteitsvragen, onzekerheid… Ik denk dat dat er altijd al was, maar tegenwoordig is er veel meer aandacht voor. En veel daarvan kun je terugbrengen naar liefde, wat dat ook voor iemand betekent. Voor mij gaat het er bijvoorbeeld om dat, als je worstelt met jezelf, je vaak aardiger bent voor anderen dan voor jezelf. Als een vriend iets aan je vraagt, doe je dat gewoon uit liefde. Maar als het om jezelf gaat, iets liefs doen of niet te kritisch zijn, voelt dat heel onnatuurlijk. In die zin zijn bijna alle nummers op het album liefdesliedjes. Veel ervan gaan over het gebrek aan liefde, voor jezelf of soms ook gewoon een klassiek verhaal waarin je iemand leuk vindt maar diegene jou niet. Dat is wat bekender natuurlijk, maar we kennen het allemaal.“
Is er een nummer waarbij het creatieve proces onverwacht moeilijk of juist heel simpel was?
“Jazeker. Een interessant voorbeeld was het afsluitende nummer ‘Polarized’. Ik had dus die demo, maar we hadden het nooit opgenomen. Het lag er gewoon. Iedereen vond het wel een goed nummer, maar we waren eigenlijk al bijna klaar met het schrijven van het album. Ik weet niet meer precies wie het zei, maar iemand uit de band kwam met: ‘Je zou ‘Polarized’ nu echt moeten opnemen.’ En ik had dat zelf helemaal niet meer overwogen. Ik dacht: we hebben genoeg nummers, ik vind de demo leuk, maar ach… laten we het album gewoon afronden. Maar zij bleven aandringen: ‘We moeten dit echt doen.’ En toen ging het ineens heel snel. Het schrijven ging supermakkelijk, ik denk dat we er twee dagen over deden en toen was het af. Wat ook heel tof was: we hebben een feature met Timo [Bonner] van Our Mirage. Dat was ook bijzonder, want ik weet niet of mensen dat doorhebben, maar hij heeft ook veel meegeholpen met het schrijven van de zangpartijen. Hij is zanger, dus hij stuurde gewoon opnames van zichzelf waarin hij dingen inzong. Daarmee konden we dan samen aan de slag. ‘Polarized’ voelde gewoon heel goed. Uiteindelijk vroegen we hem of we zijn versie mochten houden en of hij de feature op het album wilde zijn. En hij zei meteen: ‘Ja, dat zou te gek zijn.’ Dus dat was echt onverwacht. Ik was mentaal al helemaal klaar met het album, dacht dat we alle nummers hadden, en toen kwam dit er ineens nog bij en heel snel ook. In een paar weken was het af. Het was ook echt het laatste nummer dat we afmaakten voor het album.“
Die feature schreef zichzelf eigenlijk?
“Absoluut. Het was echt heel cool. Het was ook de eerste keer dat we met iemand anders samenwerkten aan het schrijven en dat was een hele leuke, leerzame ervaring.“
Later dit jaar gaan jullie op tour in Duitsland met Chaosbay. Waar kijk je het meest naar uit bij deze tour?
“Ik denk dat dit onze eerste tour is waar we echt de mainsupport zijn. We hebben inmiddels drie tours gedaan. Twee keer waren we de opener en één keer waren we de tweede band van de drie. We stonden dus altijd vrij laag op de line-up. Dat heeft ook z’n charme, want je speelt voor een groot publiek, maar dat publiek kent je meestal nog niet. Ze maken dan net kennis met je. Maar deze tour met Chaosbay is de eerste waarbij we echt het gevoel hebben dat ons harde werk om bekendheid op te bouwen, vruchten afwerpt. Dit wordt waarschijnlijk ook de eerste keer dat mensen daadwerkelijk voor óns komen. Natuurlijk komen ze ook voor Chaosbay, maar we hopen en verwachten ook gewoon een mooi publiek dat er echt voor ons is. De zalen zijn ook veel kleiner deze keer. De vorige tour was met The Devil Wears Prada, echt legendes en dan speel je voor een gigantisch publiek. Maar nu gaan we terug naar kleine clubs en dat is juist heel tof. Het wordt veel persoonlijker. Je staat op een klein podium, slechts één stap hoger dan het publiek en je kijkt elkaar echt in de ogen. Dat is een hele andere ervaring, zeker na een albumrelease. Je hoeft dan niet te spelen voor een groot publiek dat je nog niet kent, maar je kunt juist intiem contact hebben met mensen die je muziek echt kennen en waarderen.
Er zit ook nog een leuk verhaal aan vast. In 2014, ik was net van school af, speelden Chaosbay een show in mijn woonplaats Mannheim. Ik speelde toen alleen gitaar voor mezelf, helemaal niet in een band. Maar toen ik hen zag optreden dacht ik: ‘Dít wil ik ook doen.’ Die zomer ben ik mijn eerste bandje gestart. Gewoon klein, weet je wel, optredens voor vijf man in een bar. Maar Chaosbay heeft daar dus echt invloed op gehad. En om nu met hen op tour te gaan, dat voelt gewoon als een full circle moment.“
Is er een nummer van het nieuwe album waar je het meest naar uitkijkt om live te spelen?
“‘Breeze’ is superleuk om te spelen. Het is een beetje raar om te zeggen, maar het was voor ons een onderschat nummer. We vonden allemaal dat het niet explosief genoeg was om single te zijn, maar we houden er ontzettend van. Het heeft zo’n fijne energie. Dus we zijn blij dat we het nu kunnen uitbrengen en eindelijk live kunnen spelen. Het wordt echt leuk. Het is gewoon een nummer dat je goed laat voelen. Veel nummers zijn emotioneel geladen en maken je misschien een beetje verdrietig, maar dit nummer maakt je gewoon blij als je het hoort.“
Jullie hebben eerder getourd met The Devil Wears Prada, waaronder een show in Nederland. Hoe was die ervaring?
“We vinden het altijd super om in Nederland te spelen, het was niet onze eerste keer. Tijdens eerdere tours hebben we ook steeds één show in Nederland gedaan. En eerlijk gezegd zijn de shows daar altijd fantastisch. De manier waarop jullie de locaties managen is gewoon heel fijn. Het is een vriendelijke sfeer en als band voel je je echt welkom en goed verzorgd. Dat maakt het makkelijker om die energie terug te geven aan het publiek. We hebben toen ook nog even door Haarlem gewandeld, wat een mooie stad! Voor mensen die naar een show gaan is dat niet iets waar ze altijd bij stilstaan, maar als je op tour bent, ben je de hele dag op zo’n plek en absorbeer je de hele ervaring. Dat beïnvloedt ook hoe je speelt. Soms hebben we minder goede ervaringen gehad: problemen met het weer, personeel dat niet meewerkt, stress. Dan is het heel lastig om een goede show neer te zetten. Maar in Nederland voelt het gewoon relaxed. Iedereen is chill, het personeel helpt waar het kan en die positieve vibe straalt ook af op de fans in de zaal. Er is gewoon geen drama, heel relaxed.“
Klinkt als een fijne ervaring, dus er zijn plannen om terug te komen naar Nederland?
“Absoluut, we spelen graag in Nederland en zouden er zo vaak mogelijk willen zijn. De komende tour met Chaosbay is alleen in Duitsland en één datum in Oostenrijk. Maar we hopen zeker de hele EU-regio te blijven doen en dan is Nederland natuurlijk dichtbij, net als België. Dus Nederland zullen we nooit overslaan als het kan. We hopen ook dat we in Nederland een kleine fanbase kunnen opbouwen, dat zou echt geweldig zijn.“
Laten we afsluiten met een dilemma. Als gitarist moet je kiezen: of je speelt een solo waar je supertrots op bent, maar niemand merkt het op OF je speelt een super basic riff die iconisch wordt.
“Dat is eigenlijk heel makkelijk voor mij. Ik kies altijd voor de basic riff. Ik ben niet zo van de solo’s en daarom hebben we die ook bijna niet in SENNA. Mijn persoonlijke uitdaging is juist om die simpele riffs te schrijven die iedereen kan spelen, maar die toch blijven hangen. Toen ik begon met gitaar spelen leerde ik van geweldige gitaristen zoals Tosin Abasi [Animals As Leaders] en Tim Hansen, die me echt uitdaagden om beter te worden. Maar naarmate ik groeide als songwriter, wilde ik meer iconische riffs schrijven, riffs die simpel zijn, maar die je meteen herkent en waar je denkt: waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht? Dat is voor mij echte het meesterlijke.“
Het album van SENNA, “Stranger To Love“, is vanaf 23 mei 2025 te beluisteren via de bekende streamingsdiensten. Op de hoogte blijven van de band of het album aanschaffen? Check dan de website van SENNA.