Grandson heeft zich de afgelopen jaren ontpopt tot een stem van protest verpakt in een mix van alternatieve rock, hiphop en elektronische invloeden. Met zijn scherpe teksten en een energieke live-performance was hij deze zomer onder andere te zien op Jera On Air 2025. Begin 2026 keert hij terug naar Nederland voor een eigen headlineshow ter promotie van zijn nieuwe album: “Inertia“. Het schrijfje verscheen op vrijdag 5 september 2025 via XX Records. “Inertia” tikt nét geen 30 minuten aan. Weet Grandson ons in te pakken in dit kleine halfuurtje?
De plaat opent met “Bury You”. Een herhalende gitaarriff vormt de basis terwijl de drums de dynamiek bepalen. Het begint heel strak met een basdrum op één, twee, drie en vier, terwijl er later in de track meer kleur wordt gegeven door variaties. In de pre-chorus zit een canon-achtige echo, die de track iets meer diepte geeft. Het refrein zelf is ultrakort: drie regels waarvan er twee identiek zijn. Simpel en meeschreeuwbaar: dit is een vuist-in-de-lucht moment dat live zeker werkt.
Met “Autonomous Delivery Robot” pakt hij het iets speelser aan. Het nummer gaat over het digitale tijdperk waar je niet aan ontsnapt: algoritmes die je volgen en bepalen wat je “wilt” zien. Ironisch genoeg zingt hij sommige stukken bijna robotachtig. In het tweede couplet zit een soort interactie die nog het meest doet denken aan oude nu-metal, zoals Limp Bizkit dat vaker deed.
De singles “Brainrot” en “Self Immolation” volgen elkaar op en zorgen voor herkenningspunten. Vooral “Self Immolation” heeft een dikke instrumentale breakdown, waarbij de melodie vertraagd wordt gespeeld en daardoor extra zwaar binnenkomt. Dat is een van de momenten waarop je merkt dat Grandson spanning kan opbouwen.
“You Made Me This Way” is met ruim vier minuten de langste track van “Inertia” en hier pakt hij het ook net iets anders aan. In plaats van rap domineert de zang in het refrein. Tekstueel is dit zeker een van de scherpste nummers op de plaat. Grandson laat zien dat hij creatief is met taal en politiek precies de juiste snaar weet te raken met teksten als: “Was born in a country that only thought I mattered when I was an embryonic sack of cells beside my mother’s bladder” en “Put a fetus on a throne like he’s Jesus. Then when he meets us, I guess he’s on his own”.
Maar niet elk nummer weet een sterk gevoel vast te houden. “Little White Lies” begint enorm sterk door het a capella intro, maar het herhalende in het refrein irriteert enorm snel. Iets wat het live misschien beter doet dan op de plaat. Daarentegen is “God Is An Animal” muzikaal wel weer sterk in elkaar gezet. Het nummer bouwt zorgvuldig op, eindigend in een gitaarsolo die steeds intenser wordt terwijl de drums langzaam terugkomen met een opbouwende roffel. Hier hoor je hoe strak en vet Grandson kan klinken als hij muzikaal net wat meer durft en variatie aanbrengt.
Daarna volgen nog slechts drie tracks. Bij “Bells of War” beginnen de coupletten bijna elke zin met “All It Takes”, in een soort koortjes gezongen en dat zorgt wel voor wat meer lading. Want ook het refrein is repetitief: “Bells of War”. De scream aan het einde is dan wel weer lekker, maar kan het nummer in die zin niet meer ‘redden’. Ook bij “Who’s the Enemy” kom je een beetje verloren uit. Het is een samenwerking met Bob Vylan, maar daar moet je lang op wachten. Bob Vylan komt pas bij het laatste couplet erin en zodra hij klaar is, stopt het nummer.
Afsluiter “Pull the Trigger” bevat weer erg scherpe, politiekgeladen teksten: “My skin is white, so you would say I need a therapist. If it was brown, you would call me a terrorist.” In de bridge wordt de track ineens heel klein, bijna intiem, waarna bij de laatste woorden “Fuck it” de boel weer losgaat. Helaas missen we hier de strakke, beukende drums, die de rest van de plaat kenmerkt. Daardoor voelt de afsluiting niet echt bevredigend. Een album dat zo fel opent, had ook harder mogen eindigen.
“Ineritia” laat zien dat Grandson nog steeds weet hoe hij zijn boodschap moet verpakken: recht door zee, scherp geformuleerd en maatschappelijk relevant. Muzikaal is er minder variatie. De riffs en structuren zijn vaak hetzelfde en daardoor gaat de verrassing er snel vanaf. Strak en melodieus is het zeker, maar op een heel album wordt het op den duur toch wat vlak. Wie luistert voor de boodschap en de teksten krijgt genoeg om over na te denken. Wie hoopt op muzikale vernieuwing, trekt waarschijnlijk aan het kortste eind.
Beoordeling: 7/10
Releasedatum: 5 september 2025
Label: XX Records