Na een geslaagde eerste dag van Common Thread Tour in de Haarlemse Patronaat, is het op maandag 20 oktober tijd voor dag twee. Waar gisteren vooral een goede dag was voor hardcorefans die flink om zich heen wilden slaan, staat er voor vandaag meer punk en emo op het programma.
Om 18:00 uur staat Ways Away in de kleine zaal klaar voor een goedgevuld publiek. De band is een project van muzikanten uit verschillende andere bands. Onder andere Stick To Your Guns-zanger Jesse Barnett en Jared Shavelson, de drummer van Joyce Manor, staan op het podium. Dit is terecht een supergroep te noemen en het is duidelijk te zien dat de bandleden onderling genoeg ervaring hebben met optreden. Ze spelen goed samen en staan met veel gemak op het podium. Ook als Barnett de helft van de lyrics vergeet van “Die On the Vine” uit 2020 kan er een grapje worden gemaakt. Een flinke dosis humor is sowieso goed aanwezig vanavond. Ways Away heeft onlangs een nieuw album uitgebracht, “I’m Not You“, en Barnett vertelt het ons bij de aankondiging van elk nieuw nummer. Al snel wordt het een ‘running gag’ waarmee zowel de band als het publiek aan de haal gaat. De nieuwe nummers worden goed ontvangen en door sommige publieksleden al woord voor woord meegezongen. Dit smaakt absoluut naar meer!
In dezelfde Stage 2 is het om 19:00 uur de beurt aan Tigers Jaw. De band treedt niet vaak op in Europa en het is dan ook dringen om een plekje te bemachtigen in de zaal. Het is een mengelmoes van muziekliefhebbers in de zaal, want zelfs de grootste metalfan kan niet ontkennen te vallen voor de zoetsappige liedjes van Tigers Jaw. Tijdens de eerste helft van de set neemt het publiek optimaal de tijd om te genieten van nummers zoals “June” en “Cat’s Cradle” en blijft het lekker tam. Ook de bandleden lijken allemaal in hun eigen bubbel te zitten en er is nagenoeg geen interactie met elkaar of het publiek. In principe helemaal niet erg, want Tigers Jaw speelt een geweldige set en waarschijnlijk hebben veel mensen hier lang naar uitgekeken. Tijdens de eerste noten van “The Sun” begint het toch te kriebelen en breekt de moshpit los. Ook zanger en gitarist Ben Walsh begint over het podium te bewegen en zangeres en toetseniste Brianna Collins pakt haar microfoon uit de houder om meer vrijheid te hebben. Ondertussen heeft ze telkens een brede glimlach op haar gezicht. Het hek is nu echt van de dam en er blijft gemosht worden tot het einde van de set, met als afsluiters “Plane vs Tank vs Submarine” en “I Saw Water“.
Stage 2 staat tevens helemaal vol voor Sincere Engineer. Vandaag staat zangeres Deanna Belos solo op het podium, met slechts een akoestische gitaar. En hoewel haar band ooit als een solo project begon is ze nerveus. Dat blijkt niet alleen uit haar gedrag, maar ook uit het feit dat ze het veelvuldig benoemt. Overigens is daar helemaal geen reden voor, want haar stem is geweldig. Krachtig en rauw. Haar persoonlijkheid is meer dan aangenaam. Op de momenten dat ze haar gitaar moet stemmen laat ze leden uit het publiek vragen stellen om de stilte op te vullen. Zo leren we dat haar favoriete kleur blauw is, haar favoriete band The Lawrence Arms en haar lievelingsdier een zeemeeuw. De nummers van Sincere Engineer gaan over serieuze dingen, maar zijn gestoken in een humoristisch jasje. Zoals bijvoorbeeld “Corn Dog Sonnet No. 7“, dat niet gaat over de liefde voor corndogs, maar over het niet van de bank af kunnen komen op een slechte dag. Belos weet in een halfuurtje de hele zaal rustig te krijgen en een verpletterende indruk achter te laten.
Spanish Love Songs laat even op zich wachten in Stage 1 en begint uiteindelijk 20 minuten later dan op het programma staat. Een verklaring hiervoor komt niet, maar zanger Dylan Slocum geeft aan dat ze zullen proberen de tijd in te halen. Hij belooft niet teveel te praten en zoveel mogelijk nummers te spelen. Interactie met het publiek is sowieso niet Slocum’s beste vaardigheid en ach, daar komen we ook helemaal niet voor. Kom maar op met die meezingers! “Losers“, “Clean-Up Crew“, “Pendulum“; ze komen in rap tempo voorbij en het publiek verbroedert. Vuisten gaan in de lucht en armen worden om schouders geslagen om samen mee te kunnen schreeuwen. De moshpit is gemoedelijk en de eerste stagediver ziet zijn kans om op het podium te klimmen. Voordat hij ervan afspringt geeft hij Slocum stevig de hand, die het accepteert met een glimlach.
Spanish Love Songs speelt vooral nummers van de laatste twee albums, “No Joy” en “Brave Faces Everyone“. Maar voor fans van de oudjes komt ook “The Boy Considers His Haircut” uit 2018 voorbij. Slocum neemt hier toch even de tijd om het publiek aan te spreken en bedankt iedereen die de band al zo lang volgt. Heel veel tijd om uit te lopen is er helaas niet, dus Spanish Love Songs moet er, wellicht eerder dan gehoopt, een einde aan breien. Maar niet voordat “Losers 2” en “Routine Pain” zijn gespeeld, die luidkeels worden meegezongen.
Na een meer dan geslaagde dag één, was ook dag twee van Common Thread Tour in Patronaat een enorm succes. Zullen we hier een jaarlijks terugkerende tour van maken?