Sinds maart van dit jaar maken hardcore-, emo- en punkliefhebbers zich klaar voor zondag 19 en maandag 20 oktober 2025. Dan vindt Common Thread Tour namelijk plaats in Patronaat, Haarlem. De programmering van de eerste festivaldag is hard en het is vroeg op de dag al lekker druk in het Haarlemse poppodium.
Om 18:00 uur staat Defeater klaar op Stage 1. Bij opkomst roept frontman Derek Archambault het publiek op om vooral op het podium te komen en te stagediven. Een publiekslid geeft hier meteen gehoor aan, maar het podium blijkt toch iets hoger en lastiger op te klimmen dan gedacht. Voor het grootste deel van de show blijven de stagedives verder dus uit. Archambault kiest er daarom voor om zichzelf vaak op het randje van het podium te begeven zodat hij dicht bij zijn fans kan zijn en de microfoon voor hun schreeuwgrage monden kan houden. Hiermee valt hij zelf vaak stil en als ook de rest van de band een pauze houdt hoor je het publiek pas echt goed. Dit zorgt voor meerdere kippenvelmomenten tijdens de set, zoals tijdens het nummer “Dear Father”. Tijdens de halfuur durende show komt er een hoop opgekropte woede uit, bij zowel de band als het publiek. De moshpit is bruut, het geschreeuw komt uit iedereens tenen en je ziet continu gebalde vuisten in de lucht. Bij het laatste nummer, “Red, White and Blues”, kunnen meerdere mensen het toch niet laten en laten zich het podium op helpen om er vervolgens weer vanaf te springen. Defeater weet vroeg op de dag de toon al goed te zetten.
Bij een show van Comeback Kid weten de meeste mensen inmiddels wel wat ze moeten verwachten. Veel energie en keiharde meezingers. De band draait al ruim 25 jaar mee en doet gewoon lekker zijn ding. En of je ze nu al tig keer live hebt zien spelen of dit de eerste keer is – zanger Andrew Neufeld checkt het even en ja, ook vanavond zijn er mensen die Comeback Kid voor het eerst zien – het is gewoon altijd strak en vermakelijk. Neufeld heeft de pit er goed inzitten en vindt dat het publiek meer moet geven. “Ik voel dat jullie zondagavondenergie hebben, maar ik heb vrijdagavondenergie nodig!” roept hij de toeschouwers toe. “Geen sing-alongs, alleen gedans“, is zijn volgende boodschap. Hierna breekt een moshpit los waarin zo hard wordt gestampt dat je achterin de zaal de vloer op en neer voelt gaan. Zelf doet hij geregeld voor wat hij van het publiek verwacht en two-stepped over het podium. Deze hardoreprofessionals weten hoe ze een zaal moeten vermaken en stellen nooit teleur. Traditiegetrouw wordt afgesloten met “Wake The Dead” dat luidkeels wordt meegezonden door iedereen in de zaal.
Veel mensen hebben op tijd een plekje gezocht in Stage 2. De kleinere zaal is de hele dag al snel vol en Modern Life Is War staat hier om 21:00 uur klaar om de eerste festivaldag af te sluiten. Als we het dan toch over woede hebben; deze band kan er ook wat van. De moshpit is vanaf het eerste moment al gevaarlijk. Publieksleden die daar geen deel van uit willen maken verplaatsen zich steeds verder naar achteren waardoor de ruimte beperkter wordt. Zanger Jeffrey Eaton merkt dit op en neemt een moment om de aanwezigen aan te spreken. “Als iemand valt, raap diegene dan op. Als iemand naar buiten moet, maak dan een pad vrij.“, is de boodschap. Nu de regels duidelijk zijn en iedereen een, voor hen gevoel, veilige plek heeft gevonden kunnen we los. In iets meer dan 30 minuten ramt Modern Life Is War door de setlist heen en verandert Patronaat in een zweterige, plakkerige massa. Eaton draagt zoveel lagen kleding dat hij na iedere twee nummers een laagje moet uittrekken totdat hij uiteindelijk in zijn hemd staat. Tussendoor blijft hij het publiek aanspreken en zijn dankbaarheid uiten.
Na afsluiter “D.E.A.D.R.A.M.O.N.E.S.” roept het publiek om meer. Er staat geen toegift op de setlist krijgen we te horen, maar fuck it, ook Eaton en zijn bandgenoten hebben er nog niet genoeg van. Het publiek wordt daarom getrakteerd op de Black Flag-cover “Nervous Breakdown“, waarbij Eaton aan het einde met microfoon en al het publiek in springt. Hij wordt gedragen op de handen van de fans en spreekt na terugkomst op het podium nogmaals zijn dankbaarheid uit. Modern Life Is War overtuigt ontzettend en is naast de laatste band van de dag, ook echt het hoogtepunt.
De eerste dag van Common Thread Tour zag veel boze bands en geslaagde moshpits. Op naar dag 2!