De progressievemetalband Between the Buried and Me gaat al flink wat jaren mee. In 2002 kwam het eerste schijfje uit, dat de naam van de band zelf draagt. Over de jaren en de albums die volgden is Between the Buried and Me uitgegroeid tot een van de grootste namen in de scene. De verwachtingen liggen dan ook hoog voor “The Blue Nowhere”, het nieuwe werk dat op 12 september 2025 uitkomt.
De plaat gaat van start met “Things We Tell Ourselves In The Dark”. De opgewekte gitaren geven het nummer een dansbaar gevoel, ondanks het vreemde ritme. Terwijl de drums in vierkwartsmaat lijken te zijn, speelt de ene gitaar in 5/8 in je rechteroor, en de andere gitaar in 13/16 in je linkeroor. Dat is echter maar een paar seconden tijdens het intro; het couplet kent alweer een ander ondoorgrondelijk ritme. Het zou overweldigend kunnen zijn, maar gelukkig blijven de drums voor een lekkere beat zorgen waar je je aan vast kan houden. Between the Buried and Me heeft een goede keus gemaakt toen ze dit als eerste single uitbrachten: het is toegankelijk genoeg voor nieuwe luisteraars, terwijl er meer dan genoeg complexiteit in zit voor die-hard fans.
In “God Terror” wordt er geëxperimenteerd met meer elektronische sounds. Dat horen we niet vaak van de band en het voelt daarom wat onwennig. Ook wordt er veel met herhaling gespeeld. Dat kan een risico zijn, maar in dit nummer leidt het juist tot een extra onheilspellende sfeer. Het helpt dat de herhaling binnen een sectie zit, maar dat secties zelf niet herhaald worden. Zo is er bijvoorbeeld geen herkenbaar refrein. Al met al is het een verfrissend lied dat een nieuwe kant van de band laat zien.
“Absent Thereafter” voelt juist meer als de oude Between the Buried and Me: snel, hard, chaotisch en gevarieerd. Die afwisseling is hard nodig, want het nummer telt ruim tien minuten. Zoals we van de band kunnen verwachten, gaat de variatie erg ver: de track begint met progressievedeathmetal, maar na een paar minuten is het countryrock.
Niet alle nummers duren lang. “Pause” is een rustig intermezzo van nog geen drie minuten. Het begint met minimale geluiden, maar op de helft komt er akoestische gitaar en zang bij. Langzaam wordt het duisterder van toon, totdat het uitmondt in “Door #3”, dat voortborduurt op de muzikale motieven uit het intermezzo. Verschillende motieven uit “Door #3” worden ook weer meegenomen naar “Psychomantheum”. Dat is iets wat Between the Buried and Me goed doet op dit album: het herhalen van muzikale en tekstuele thema’s. Aldoor zijn er verwijzingen naar goudsbloemen, maar ook het getal drie is belangrijk. Het valt vooral op in het nummer “Slow Paranoia”, dat een pakkend refrein heeft met de tekst: “Slow paranoia behind the number three.” Die blijft nog wel even in je hoofd!
We naderen het einde van het schijfje. Titeltrack “The Blue Nowhere” is een rustige ballad in 6/4. Zo horen we Between the Buried and Me eigenlijk nooit. Het is niet chaotisch en daardoor een stuk makkelijker te volgen dan elk ander nummer op het album. Voor sommige luisteraars kan het dan ook wat uit de toon vallen. De afsluiter, “Beautifully Human”, gaat eerst door met de rustige toon, maar er zit al wel meer complexiteit in. Na anderhalve minuut komen dan toch de elektrische gitaren erbij, maar de melodieën worden simpeler. In dit nummer zijn juist de zachtere stukjes chaotischer. Op die momenten worden er prachtige melodieën op verschillende instrumenten zoals piano en akoestische gitaar ten gehore gebracht. Een prima manier om het album af te sluiten!
Hoewel Between the Buried and Me altijd al veel variatie in hun muziek heeft gehad, weet de band toch nog verder uit te breiden op “The Blue Nowhere”. Zo blijven de mannen ook op hun tiende album nog verrassen en verfrissen. En door de muzikale complexiteit en afwisseling kun je dit album wel tig keer luisteren en nog steeds nieuwe dingen ontdekken. Fans zullen nog wel even zoet zijn met “The Blue Nowhere”!
Beoordeling: 8,5/10
Releasedatum: 12 september 2025
Label: Inside Out Music