Als je bekend bent met funeral doom, weet je dat Bell Witch tot de meest markante namen in het genre behoort. Met “Stygian Bough Volume II” leveren ze echter geen standaard Bell Witch-album af. Deze samenwerking met Aerial Ruin, het soloproject van folkmuzikant Erik Moggridge, resulteert in een werk dat zowel herkenbaar als verrassend anders klinkt. Het album toont aan dat een samenwerking meer kan zijn dan de som der delen: de drie muzikanten creëren een unieke symbiose, die wortelt in hun individuele stijlen maar daar ver bovenuit stijgt.
Dat deze plaat “Volume II” heet, is geen toeval. Bell Witch en Aerial Ruin brachten in 2020 al samen aan “Stygian Bough Volume I”, een album dat opviel door de combinatie van Bell Witch’s funerele zwaarte en Aerial Ruin’s melodische benadering. Op dit vervolg klinkt die samenwerking nog volwassener en zelfverzekerder. Muzikaal blijft de basis onmiskenbaar Bell Witch: trage, dreunende riffs, hypnotiserende drumpatronen en een overweldigende sfeer van verlatenheid. Toch voegt Aerial Ruin een nieuwe dimensie toe. De vocalen en gitaarlijnen van Moggridge geven het album een open, bijna episch karakter. Waar Bell Witch normaal gesproken duistere, claustrofobische funeral doom brengt, klinkt dit alsof het genre is verrijkt met elementen uit de epic doom, zoals je die bij bands als Candlemass tegenkomt.
Opvallend is de kraakheldere productie, die het album een andere klank geeft dan zowel eerdere Bell Witch-platen als “Volume I”. Deze helderheid zorgt ervoor dat de vocalen van Moggridge veel beter uitkomen en een prominentere rol in het geluid krijgen. Moggridge’s stem, die varieert van kwetsbare fluisteringen tot krachtige, melodische zang, vormt een belangrijke laag in het totale geluid. In funeral doom smelten instrumenten vaak samen tot één massieve muur van geluid en is het zeldzaam dat een vocalist zo’n duidelijk aanwezigheid heeft.
Voor funeral doom-begrippen is “Stygian Bough Volume II” opmerkelijk snel. Binnen de eerste tien seconden zijn de vocalen al te horen, wat meteen de invloed van Aerial Ruin benadrukt. Muzikaal voelt het vertrouwd aan door de herkenbare sounds van Bell Witch, al zijn er subtiele maar belangrijke verschillen. Zo zijn er iets meer drumvullingen en ritmische variaties dan gebruikelijk, wat de muziek een dynamischer karakter geeft. Bell Witch blijft echter meester in het behouden van spanning zonder dat er veel gebeurt. De toevoegingen van Aerial Ruin zitten vooral in een hoger register: een relatief hoge zang en gitaarsecties, ongewoon voor Bell Witch. Er zitten zelfs gitaarstukken op een sneller tempo, maar die zijn zo slim ingezet dat ze perfect passen bij de sfeer van het album.
Het is opmerkelijk dat dit album met slechts drie mensen is gemaakt. Dat dit project met z’n drieën is gerealiseerd, past bij de muziek. In funeral doom hoeft niet te veel tegelijk te gebeuren; de sustain, de ruimte tussen de noten en de langzaam opbouwende spanning zijn essentieel. De minimalistische bezetting benadrukt die benadering alleen maar.
“Stygian Bough Volume II” is een van de meest unieke doom-albums van de afgelopen jaren. In een genre dat vaak stabiel en weinig verrassend is, weten Bell Witch en Aerial Ruin herkenbaar en vernieuwend te klinken. Het album biedt zelfs een muzikale verrassing qua tempo, zeker in de achtste minuut van “From Dominion” en op meerdere plekken in “The Told and the Leadened”. Hier lijkt de muziek even op te lichten en bijna rockachtige trekjes te vertonen. Dit is geen toeval: het is een bewuste keuze om de luisteraar wakker te schudden en te laten horen dat er meer is dan alleen duisternis. Het resultaat is typerend voor doom-metal, maar heeft ook iets van heavy metal en rock, waardoor het een brede groep luisteraars zal aanspreken. Je hoeft niet diep in het genre te zitten om deze plaat te kunnen waarderen.
Wat dit album vooral bijzonder maakt, is de manier waarop de twee acts elkaar aanvullen. Bell Witch brengt de zwaarte, de dreiging en de hypnotiserende ritmes, terwijl Aerial Ruin de melodie, de emotie en de variatie toevoegt. Die balans is niet altijd makkelijk te vinden, maar op “Stygian Bough Volume II” lukt het wonderwel. Het album is niet alleen een hoogtepunt in het oeuvre van beide acts, maar ook een bewijs dat samenwerking tot onverwachte en prachtige resultaten kan leiden.
Kortom, “Stygian Bough Volume II” is een album dat je niet snel zult vergeten. Het is zwaar, maar niet verstikkend; donker, maar niet hopeloos; traag, maar nooit saai. Voor fans van doom-metal is het een must-listen, maar ook voor luisteraars die normaal gesproken niet snel naar dit genre grijpen, is er genoeg te ontdekken. Bell Witch en Aerial Ruin verleggen met dit album hun grenzen en laten horen dat ook funeral doom variërend, verassend en innovatief kan zijn.
Beoordeling: 9/10
Releasedatum: 14 november 2025
Label: Profound Lore Records