De band Architects staat erom bekend zich niet aan één genre vast te houden. In 2006 voelde de Engelse formatie zich behoorlijk thuis in de metalcore, waar ze na een aantal jaar begonnen met technische en elektronische elementen. Maar hoe klinkt deze muzikale duizendpoot op “the classic symptoms of a broken spirit”?
Voor de release van dit tiende album zijn er al een aantal singles uitgebracht: “deep fake”, “tear gas”, “when we where young” en “a new moral low ground”. Met het eerstgenoemde opent het schijfje dan ook. Qua energielevel zit het direct hoog, mede door het gebruik van vele synths. Het is een lekkere catchy track met op het einde een bombastische breakdown gevuld met een partij gitaren, drums en synths. Als het gehele album zo klinkt, dan wordt het een banger van een plaat. Ook “tear gas” begint met vele synths, maar dan met een strakke, zware gitaarrif eronder. Ergens doet het je denken aan Bring Me The Horizon. In het refrein schreeuwt zanger Sam Carter de longen uit zijn lijf en stil zitten lukt dan ook echt niet op de marcherende melodie. “when we where young” is het pareltje van het album. Het is misschien wat toegankelijker, maar laat wel hoe muzikaal georiënteerd de band is. Het is een track waarin de fans zich in kunnen vinden door de teksten als “when we were young we thought we had the whole world figured out”. Daarnaast is het enorm catchy en heeft het dezelfde progressieve maatslag.
De energie wordt minder op “spit to bone”, een nummer dat drieënhalve minuut hetzelfde klinkt. De breakdown is ook niet eens een breakdown te noemen. “burn down my house” deelt deze energie. Het is veel te langzaam en haast saai te noemen. De synthwave-beats komen gelukkig weer terug op “living is killing us”. Hoewel de refreinen wel als Architects klinken, is de rest gewoon een matige popnummer. Over “doomscrolling” nog niet eens gesproken. Hoe de band deze track op “the classic symptoms of a broken spirit” heeft kunnen zetten, is een raadsel.
Gelukkig maakt “born again pessimist” veel goed. Het heeft dezelfde vibe als “when we where young”, maar dan iets slomer. De screams tijdens de breakdown zijn als vanouds en geeft je nog iets van hoop voor de rest van het album. Helaas geeft “all the love in the world” je niet hetzelfde gevoel als de al uitgebrachte singles. Het refrein is gewoon ronduit slecht en lui. Want om nu vier keer “all the love in the world” te roepen met een “whoooohoowho” op de achtergrond, daar wordt niemand warm van. Het lijkt alsof Architects het beste voor het laatst heeft bewaard. Afsluiter “be very afraid” is toch een partij tof! Het begint met een duidelijke drum en ontwikkelt zich in een song waarin alle agressie eruit komt.
“the classic symptoms of a broken spirit” is op te delen in twee gedeeltes. De al eerder uitgebrachte singles plus de afsluiter “be very afraid” zijn echt fenomenaal en stuk voor stuk bangers. Echter is de rest gewoon minder spectaculair dan dat je van Architects verwacht. Skip vooral die nummers, want dan is het een prima plaat.
Beoordeling: 6,5/10
Releasedatum: 21 oktober 2022
Label: Epitaph Records